Ξέρεις...

Έλα μέσα...

Κλείσε το φως...

Δυνάμωσε την μουσική που έχω επιλέξει...

Κάτσε εκεί απέναντι και απλά άκου...

Πέρασαν σχεδόν 11 μήνες, μου έλειψες...
Είσαι το "σπιτάκι" μου, είσαι το μυστικό μου, είσαι κομμάτια από το "είναι" μου σε βάθος χρόνου...

Έγιναν τόσα πολλά μέσα σε αυτόν τον καιρό, από θέματα υγείας μέχρι αλλαγές στη ζωή μου...
Εδώ αλλάζει ολόκληρη η χώρα σε μένα να μείνω;

Αλήθεια, έχεις νιώσει να σου κλέβουν έναν Φίλο;
Έχεις νιώσει υποκρισία;
Έχεις νιώσει την ματαιοδοξία;
Έχεις νιώσει τον "πνιγμό";

Μου λείπουν οι φωνές, οι ψυχές, οι άνθρωποι...
Μου λείπει η προσωπική μου ελευθερία...
Μου λείπει εκείνος που ξέρω ότι είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζει!
Μου λείπει να νιώθω τη ψυχή μου "γεμάτη" να δώσω στους άλλους ακόμα και αν πάρω πίσω τόνους αχαριστίας...
Μου λείπει να βλέπω να χαμογελά αυθόρμητα όταν περπατάει...
Μου λείπει η ηρεμία γαμώτο...

να χαμογελάτε όσο δύσκολο και να είναι!!

υγ. Στις δύσκολες στιγμές που περνάς μπορεί να βρεθεί πάντα κάποιος "ξένος" για να σε στηρίξει μέσα από τη ψυχή του!!

υγ.2. Η άποψη για κάποιον, η εκτίμηση & η αγάπη αλλάζουν μέσα σε 1 λεπτό με κριτήριο τόσο τα λόγια όσο και τις πράξεις!!

υγ.3. Η ηλικία ΔΕΝ πάει πάντα με την ωριμότητα!!

υγ.4. Μάθε ν' ακούς τον απέναντι σου και μην προσπαθείς να επιβληθείς μόνο και μόνο για να καλύψεις το "εγώ" σου!!

υγ.5. Υπόσχομαι να γράφω, να γράφω με τη ψυχή μου για μένα, να γράφω εδώ σε σένα!!

υγ.6. Το μουσικό χαλί αυτής της ανάρτησης, 1ης για το 2013, είναι τούτο

Απογοήτευση...

Αυτή η λέξη κυριαρχεί παντού,
σε όποιο πρόσωπο και να κοιτάξεις
βλέπεις ένα "παγωμένο" βλέμμα
να κοιτάζει στο άπειρο και
να μην ξέρει από που να ελπίζει σε κάτι...

Νιώθω τη ψυχή μου "γεμάτη"
μα οι λέξεις δεν μπαίνουν σε σωστή σειρά,
οι σκέψεις είναι τόσες πολλές...

Κάθε μέρα ελπίζω πως κάτι καλό μπορεί να γίνει για ν' αλλάξει άρδην η ψυχολογία όλων...

Αλήθεια, πόσοι έμειναν να είναι αισιόδοξοι για τα επόμενα χρόνια και το τι πρόκειται να γίνει σε τούτη τη χώρα;

ή για την ακρίβεια τι άλλο πρόκειται να γίνει σε τούτη τη χώρα;

- Πως γίνεται σε τούτο εδώ τον τόπο να μην τηρούνται οι νόμοι για όλους;

- Πως γίνεται να επιβάλλονται νέοι φόροι & νέες μειώσεις μισθών αντί να δοθεί έμφαση & προτεραιότητα στην ανάπτυξη;

- Μπορεί ν' αλλάξει σιγά σιγά αυτή η κατάσταση ή οδηγούμαστε με ακρίβεια σ' ενα τεράστιο πισωγύρισμα;

- Πότε επιτέλους μπορούμε να κοιτάξουμε την ουσία των πραγμάτων στη ζωή μας και να μη μένουμε μόνο στο "φαίνεσθαι" ;

Αλήθεια, οι νόμοι μπορούν να τηρηθούν και να εφαρμοστούν για όλους όσους είχαν και έχουν την ευθύνη του κρατικού χρήματος;

Όλο απάτες & πλαστά επιδόματα βγαίνουν στη δημοσιότητα αλλά γίνεται μόνο τα κατώτερα στελέχη να είναι ένοχα για τέτοιες καταστάσεις;

Επιπλέον, πως γίνεται να μην έχουν γίνει βήματα για την κατάργηση της γραφειοκρατίας που τόσο κακό κάνει στις επενδύσεις και δεν μπορούν να γίνουν πολλές καινοτόμες ιδέες πράξη;

Και για ν' αλλάξω λίγο τη διάθεση και το κλίμα, μπήκε ο Μάρτιος (αγαπημένος μήνας γαρ) και περιμένω πως και πως ν' αλλάξει ο καιρός και ν' αρχίσουν οι ζέστες (είμαι παιδί του καλοκαιριού μην τα λέμε πάλι!!)

Κλείνοντας, να μην ξεχνάτε να χαρίζετε απλόχερα το χαμόγελο σας γιατί κάνει τους γύρω σας ν' ανησυχούν...

υγ. Η ψυχή δεν αγοράζεται με χρήματα αλλά μόνο με αληθινά αισθήματα... 

υγ.2. Οι πράξεις μετράνε, τα λόγια χάνονται... 

υγ.3. Πάνω απ' όλους και όλα είναι η υγεία!!

Όλοι μας το θεωρούμε δεδομένο μα δεν είναι...

υγ.4.

Τίτλος: Λίγη ζωή ακόμα
Μουσική: Δημήτρης Κανελλόπουλος
Στίχοι: Δημήτρης Κανελλόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Domenica

Αλλού εγώ τράβηξα και αλλού με πηγαίνεις..
Αλλιώς σε φαντάστηκα και άλλο μου βγαίνεις..
Ποτέ σου δεν ρίσκαρες και πώς να πιστέψεις;
Ποιο μέλλον μου συζητάς αν το παρόν δεν αντέξεις;
Κι αυτό είναι το τέλος μας.. Κι αυτή είν' η ζωή μας..
Αυτή είν' η αγάπη μας, δε θά 'ρθει μαζί μας..
Αυτός είναι ο έρωτας που τη λάμψη θαμπώνει..
Αυτή είναι η άγνωστη πλευρά που με λυτρώνει..

Μη με κοιτάς- δεν πρόκειται να μου αλλάξεις γνώμη..
Απόψε χαραμίσαμε λίγη ζωή ακόμη...
Μακάρι νά 'κλεινε η πληγή με μια απλή συγγνώμη...
Απόψε χαραμίσαμε λίγη ζωή ακόμη..

Αυτές οι αλήθειες μας που γίναν κομμάτια..
Τα άπειρα σχέδια στα σκοτεινά δωμάτια.
Απίστευτη ήσουνα, γεμάτη με πάθη.
Στο φως σε περίμενα, μα βράδιασε πάλι...

Ακούστε το εδώ

Μαμά....η πιο γλυκιά λέξη!!

Και κάπως έτσι συμπληρώθηκαν πάνω από 60 χρόνια ζωής της μαμάς...

Θεωρώ πως είναι ένας από τους πιο υπέροχους τίτλους-χαρακτηρισμούς που μπορεί να δώσει κάποιος σε μια γυναίκα!!

Πάντα με τη μαμά είχα μια ιδιαίτερη σχέση, περάσαμε ατελείωτες ώρες κουβέντας, αλληλοστηριχτήκαμε σε πολύ δύσκολες στιγμές...

"Δεν υπάρχει πιο άδολη αγάπη πέρα από την οικογενειακή" πάντα μου το λέει εκείνη και πάντα το πιστεύω!!

Μακάρι τώρα που όλα έχουν πάρει το δρόμο τους να κάνει τ' όνειρό της πραγματικότητα μιας και γι' αυτό προσπαθούσε χρόνια ολόκληρα...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Εύχομαι να είναι μια από τις τελευταίες εξεταστικές μου αλλά θα είναι καλύτερα χωρίς αυτή;

υγ.2. ΔΕΝ θέλω άλλο κρύο είμαι παιδί της άνοιξης μα πιο πολύ του καλοκαιριού!!

υγ.3. Άλλο οι λέξεις, άλλο οι πράξεις!! Προσπάθησε να τηρήσεις τις πράξεις και να είσαι αξιόπιστος...!!

υγ.4.

Tίτλος: Μάτια μου ξεχνάς
Μουσική: Ραλλία Χρηστίδου
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου

Χρόνια ψάχνεσαι γυρίζεις
Μ' ό, τι αγάπησες χωρίζεις
Πεταλούδα της φωτιάς

Στ' ανοιχτά του παραδείσου
Είναι κι οι όχθες της αβύσσου
Αν δεν ξέρεις που πατάς

Ποιο θεό ζητάς
Ποιο δαίμονα ξυπνάς
Μάτια μου ξεχνάς
Στα μάτια να κοιτάς

Έχεις μπει σ' όλα τα κόλπα
Με το βλέπε άκου σώπα
Όμως σπάνια γελάς

Φεύγουν όνειρα σαν τρένα
Βιαστικά και δίχως φρένα
Και συ ούτε τ' ακουμπάς

Ποιο θεό ζητάς
Ποιο δαίμονα ξυπνάς
Μάτια μου ξεχνάς
Στα μάτια να κοιτάς

Άκουσε το εδώ

(Αφιερωμένο)

2012 + 2

Πέρασαν κιόλας 12 μέρες, οι πρώτες του 2012, για να καταφέρω να γράψω την πρώτη ανάρτηση του 2012...

Δε ξέρω αν θα βγει μεγάλη τελικά αλλά αν βαριέστε πατήστε το κουμπάκι από τώρα αλλιώς διαβάστε το παρακάτω...

Πρώτα απ' όλα να ευχηθώ σε όλους υγεία μιας και είναι το ανώτερο άϋλο αγαθό και χωρίς αυτό ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί κανένας άλλος στόχος!!

Οι υπόλοιπες ευχές είτε είναι τυπικές είτε ψεύτικες...

Έπειτα, είμαι χαρούμενος γιατί τούτο το "σπίτι" έκλεισε τα 3 του χρόνια αν και φέτος ήταν αρκετά άδειο σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και αυτό με λυπεί αρκετά...

Μου λείπει που δεν γράφω συχνά και δυστυχώς αυτό δεν εξαρτάται μόνο από μένα...

Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τα σχόλια, τις σκέψεις που καταγράφετε σε κάθε σχόλιο σας...

Μια επιτυχία τούτου του "σπιτιού" ή αλλιώς του "πνευματικού μου παιδιού" είναι πως έχω γνωρίσει ξεχωριστούς ανθρώπους που μ' έχουν "αγγίξει" στην ψυχή...

Επιπλέον, όσο έλειπα πήρα και μια πρόσκληση από την !sweety! για blog-o-παίχνιδο που ξέρετε πόσο μου αρέσουν!!

Πάμε λοιπόν ν' απαντήσω;

1. Αγαπημένο τραγούδι: Imagine - John Lennon (Μακράν το πιο αγαπημένο μου!!)
2. Αγαπημένη εκδρομή: Βαρκελώνη (μαζί με το σχόλειο αξέχαστη & θέλω να ξαναπάω!!)
3. Αγαπημένο ποτό: Βότκα πορτοκάλι (μόνο όσα περιέχουν αλκόολ γράφουμε;)
4. Αγαπημένη ταινία: Air Force One (από τις παλιές!! μετράει να βάλω τις ταινίες του Jackie Chan;)
5. Αγαπημένο γλυκό: Γαλακτομπούρεκο!! (και τα σχόλια περιττά!!)
6. Αγαπημένη έξοδος: Μ' εκείνους που είναι σημαντικοί στη ζωή μας (τους φίλους μας!!)
7. Αγαπημένο φαγητό: Σπανακόρυζο (Και λίγο παρακάτω το πατσίτσιο!!)
8. Αγαπημένο βιβλίο: Ένα παιδί μετράει τ' άστρα - Μενέλαος Λουντέμης (& Μικρός Πρίγκηπας)
9. Αγαπημένη μέρα του καλοκαιριού: Η 14η Ιουνίου (λόγω γενεθλίων κυρίως)
10. Αγαπημένη διαδρομή: Περπατώντας στην θάλασσα αργά το βράδυ ακούγοντας μόνο τον ήχο των κυμάτων (γιατί με ηρεμεί πάρα πολύ!!)
Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω όλες τις στιγμές σε εικόνες και να σας τις παρουσίαζα μαζί με τους "ήρωες" της δικής μου ζωής...

Το παιχνίδι ως είθισται ζητάει να προσκαλέσουμε κόσμο...

Χμ χμ...

Ι) Ιανός
ΙΙ) Ελεύθερο Πνεύμα (κοινώς το αγαπημένο μου πνευματάκι!!)
ΙΙΙ) ☆LoUniTa☆
ΙV) Hfaistiwnas
V) Fleur
VI) odos_oneirwn
VII) Φούλη
VIII) Διαμαντένια

και δίνω και δύο προσκλήσεις-δώρο!!

IX) Ναταλία Γ.
X) Αθηνά

Σας χαιρετώ προσωρινά...

Υ.γ. Εξεταστική αρχίζει, υπομονή, δύναμη & κουράγιο σε όλους!!

υ.γ.2.

2012 ευχές μα πάνω απ' όλα υγεία για σένα και όσους σου δίνουν ευτυχία!!
Να χαμογελάς πάντα αληθινά ακόμα και όταν δεν το νιώθει η δική σου καρδιά!!

υ.γ.3. Άλλο οι λέξεις, άλλο οι πράξεις προσπάθησε να τηρήσεις τις πράξεις και να είσαι αξιόπιστος...!!

υ.γ.4.

Τίτλος: Χτίσε μια γέφυρα
Μουσική: Δήμος Αναστασιάδης
Στίχοι: Βίκυ Γεροθόδωρου
Πρώτη εκτέλεση: Δήμος Αναστασιάδης

Μια αγκαλιά και μια συγγνώμη
πως να γιατρέψουν την καρδιά;
Όσοι πονάνε μένουνε μόνοι....
μα μη μ' αφήνεις μόνο πια!!

Χτίσε μια γέφυρα να' ρθεις εδώ...
πόσο μου λείπεις, πόσο σου λείπω εγώ...
ας μετρηθούμε κι ας χάσουμε κι δυό...
φτάνει να ξέρω πόσο σ' αγαπώ!!

Μέρες μικρές χωρίς εσένα
νύχτες φεγγάρια ηλεκτρικά...
τέσσερις στίχοι και ένα ψέμα
πάλι δε βγάζουν πουθενά!!

Χτίσε μια γέφυρα να' ρθεις εδώ...
πόσο μου λείπεις, πόσο σου λείπω εγώ...
ας μετρηθούμε κι ας χάσουμε κι δυό...
φτάνει να ξέρω πόσο σ' αγαπώ!!(x2)

Άκουσε το εδώ

Γιατί;

"Καλώς ήρθες..." ψιθύρισε μια βραχνή λεπτή φωνή από ένα πρόσωπο που μόλις αχνοφαινόταν η σκιά του κάτω από το φως του φεγγαριού.

"Κλείσε τα μάτια και ετοιμάσου για ένα ταξίδι μέσα στα συναισθήματα, στα λάθη, στα πάθη, όσο πιο βαθιά μέσα στη ψυχή σου γίνεται..."

Μπορείς να το αντέξεις και να νιώσεις τα πάντα στον απόλυτο βαθμό;
Μπορείς να μεταμορφωθείς σε χιλιάδες πρόσωπα και να ζήσεις λίγο από τη ζωή τους;

Η φωνή του έγινε τρεμάμενη και το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν ένα "δε ξέρω..."

Η νύχτα σκέπασε κάθε σημείο του σπιτιού και το ταξίδι ξεκίνησε...

Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του...
Πέρασε καιρός που είχε να τη δει...
Τρόμαξε!!
Είχε αλλάξει από τότε που χώρισαν μετά από 6 χρόνια έντονης ζωής...

Από ξανθιά είχε γίνει πλέον μελαχροινή...
μια ψηλή μελαχροινή με μακριά μαλλιά και μεγάλα ανοιχτόχρωμα μελί μάτια...

"Τι θέλεις εσύ εδώ;" αποκρίθηκε εκείνος...
"Ήρθα για να γίνω η νεράιδα σου, να σε κάνω να νιώσεις όλα όσα δεν ένιωσες ποτέ μέχρι τώρα..."
"Τι εννοείς;"

Καμία απάντηση δεν έδωσε...
μόνο έσκυψε προς το πρόσωπο του...
δίνοντάς του ένα παθιασμένο φιλί με τα μεγάλα κόκκινα χείλη της...
Σάστισε...
"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε...
"Σου απάντησα ήδη δεν θυμάσαι;"
Άπλωσε το χέρι του ν' αγγίξει το πρόσωπό της μα εξαφανίστηκε...
"Γιατί έφυγες;" ψιθύρισε...

Προχώρησε μέσα στο άδειο σκοτεινό δωμάτιο με τη θλίψη να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του...
Όσο προχωρούσε άκουγε ψιθύρους από μακριά...
Άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα για να δει από που προέρχονται...
Η ένταση των ψιθύρων μεγάλωνε όσο πλησίαζε την μεγάλη ξύλινη πόρτα...
Προσπάθησε να την ανοίξει...μάταια...ήταν κλειδωμένη...
"Γιατί;" αναρωτήθηκε...

Κοίταξε γύρω του μήπως και βρει το κλειδί...
Μάταια...
"Αυτό ψάχνεις;" αναρωτήθηκε εκείνη...
"Ναι" απάντησε κοιτώντας δεξιά και πίσω του...
"Για να το πάρεις θέλω να μου απαντήσεις σε μια ερώτηση..." αποκρίθηκε...
"Ποια είναι η ερώτηση;" είπε εκείνος...
"Μου ήσουν απόλυτα πιστός;"
Σάστισε...έχασε τα λόγια του...
"Ναι..." ψέλλισε...
"Λες ψέμματα" φώναξε εκείνη, δείχνοντας του τις ουλές στο πρόσωπό της...
"Μου έλειψαν..." απάντησε...εκείνες αγάπησα όταν σε πρωτοείδα...
"Με πλήγωσες βαθιά το ξέρεις;"
Κατέβασε το κεφάλι του μετανιωμένος καθώς απαντούσε καταφατικά...
"Συγγ...." πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του είχε χαθεί...
"Γιατί;" αναρωτήθηκε ξανά...

Έσκυψε και πήρε το κλειδί...ήρθε η στιγμή ν' ανοίξει την πόρτα και να δει τι κρύβεται από πίσω...
Η πόρτα ήταν 3 φορές κλειδωμένη...
Κλανκ,κλανκ, κλανκ...
Το χερούλι έτριζε καθώς την άνοιγε...
"Δύο σκιές..." αναφώνησε!!
Δε μπορούσε να διακρίνει καλά τα χαρακτηριστικά τους...
"Ποιος είναι;" ρώτησαν και οι 2 με μια φωνή...
"Εγώ" απάντησε...
"Εσύ; Θυμήθηκες πως υπήρξαμε στη ζωή σου;"
"Μα δε σας ξέχασα ποτέ..." αποκρίθηκε...
"Είσαι σίγουρος;" απάντησαν;
"Ναι!!" φώναξε...
"Τώρα πλέον είναι αργά...φύγαμε..." είπαν δείχνοντας του τα εισιτήρια...
"Γιατί;" φώναξε....

Καμιά απάντηση...Είχαν ήδη χαθεί...

"Γιατί γίνονται όλα αυτά;" φώναξε δυνατά...
"Για να μάθεις να εκτιμάς τον κάθε έναν που είναι στη ζωή σου με πράξεις κάθε μέρα..." άκουσε μια φωνή να του λέει...
"Ποιος...." πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που είχε ζωγραφισμένο αυτό...

Δεν άντεξε...λύγισε...
Έκλαιγε δυνατά με λυγμούς ζητώντας συγγνώμη για τα λάθη του, για όσους πλήγωσε άμεσα ή έμμεσα...

Ξύπνησε αναστατωμένος και ιδρωμένος παντού...
"Τι έγινε;" ρώτησε με τον ίδιο βραχνό τόνο το πρόσωπο που μετά βίας φαινόταν η σκιά του...
"Τίποτε" απάντησε εκείνος προσπαθώντας να ηρεμήσει...
"Το πήρες το μάθημα σου ή ακόμα;" ξαναρώτησε εκείνη...
"Ναι!!" φώναξε δυνατά αγγίζοντας την καρδιά του που χτυπούσε τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά...
"Θα το δούμε..." ψιθυρίσε εκείνη...
"Γιατί το λες αυτό;" ρώτησε φωναχτά;

Καμία απάντηση...
είχε ήδη χαθεί...

Παρέμεινε σιωπηλός στο σκοτάδι για ώρες....
Το ξημέρωμα τον βρήκε να κοιμάται και δίπλα του να υπάρχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μαζί μ' ένα σημείωμα...



"μάθε να ζεις την κάθε στιγμή και ν' αναγνωρίζεις τα λάθη σου..."

Υ.γ. Αφιερωμένο μαζί με την εκτίμηση μου στον Ιανό ως ένα μικρό δώρο από μένα...

υ.γ.2. Πέρασα όμορφες αλλά και έντονες στιγμές με παράξενα όνειρα... γι' αυτό και ήθελα να "υποδεχτώ" λίγο διαφορετικά το Δεκέμβριο εδώ στο ιστολόγιο μου...

υ.γ.3. Ευχαριστώ εσένα για την εκτίμησή σου και για τη φιλοξενία σου και ελπίζω να είμαι καλός φιλοξενούμενος...

υ.γ.4. Η ανάρτηση συνοδεύεται από αυτό το γνωστό τραγούδι...

Άκουσέ το εδώ

Υπάρχει;

Πάει και ο Νοέμβριος...

Έρχεται ο Δεκέμβρης, ο μήνας που φέρνει τα Χριστούγεννα & οδηγεί στην Πρωτοχρονιά...

Πολλοί λένε πως το 2012 είναι το τέλος του κόσμου, προσωπικά ΔΕΝ το πιστεύω... σίγουρα όμως προβλέπεται μια δύσκολη χρονιά με κυρίαρχο στοιχείο την απαισιοδοξία & το φόβο που έχει καλλιεργηθεί σε όλους με τα όσα γίνονται τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως...

Αλήθεια, εσείς ποια ευχή για το νέο χρόνο;

Πρώτα απ' όλα και για όλα να θυμάστε να εύχεστε από καρδιάς "υγεία" γιατί αν  και θεωρείται δεδομένο δεν είναι για όλους....

Έπειτα, μήπως ήρθε η στιγμή ν' αναζητήσουμε την ουσία στην ζωή μας και όχι το "δήθεν" ή μόνο το "φαίνεσθαι" ;

Τα υλικά αγαθά έχουν ημερομηνία λήξης και δεν φέρνουν την ευτυχία (γιατί υπάρχει βαθιά μέσα στη ψυχή μας και τη νιώθουμε μέσα από μικρές στιγμές & όταν έχουμε γύρω μας πρόσωπα που πραγματικά μας αγαπούν & μας εκτιμούν)

Δυστυχώς όπου και να κοιτάξω κυριαρχεί η αποξένωση & η ξενοφοβία (είτε γιατί μας έχει καλλιεργηθεί είτε γιατί εξαιτίας των συνθηκών...)

Μη φοβάστε να δώσετε το χέρι σας (και δη την έμπρακτη βοήθειά σας σε όποιον το έχει πραγματικά ανάγκη...)
Τέλος, μη ξεχνάτε πως η μοίρα ή η ζωή (όπως θέλετε ονομάστε την) κάνει κύκλους & τα συναισθήματα εναλλάσονται οπότε πάντα να ξεκινάτε τη μέρα σας με αισιοδοξία κοιτώντας στον καθρέφτη το χαμόγελο σας...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

Υ.γ. Η υγεία, η αγάπη & η αισιοδοξία υπάρχει μέσα μας...μην τις σκοτώνετε με τη μιζέρια...

υ.γ.2.

Μουσική: Δημήτρης Κοντόπουλος
Στίχοι: Όλγα Βλαχοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Σάκης Ρουβάς

Έτσι όπως με κοίταξες
Μέσα μου πλημμύρισες

Πήρα από τη λάμψη σου
Κι άνοιξες το χάρτη σου
Γύρω στα παιχνίδια σου
Όλα τα ταξίδια σου
Ένιωσα το αύριο τώρα
Έτσι όπως μ' αγκάλιασες
Δυο φτερά μου χάρισες
Κι έφτιαξες στον τοίχο μου
Ουρανό στο γκρίζο μου
Με τα συναισθήματα όλα τα ασήμαντα
Έχουν άλλη δύναμη τώρα

Κοίτα πως υπάρχει ελπίδα σε μια λέξη, σε ένα βλέμμα
Έχει πιο πολύ αξία δυο μαζί μαζί σαν ένα
Φτάνει να σαι εκεί μαζί μου κι όλα παίρνουν άλλο χρώμα
Φτάνει μόνο να 'μαστε μαζί

Είναι τόση αγάπη γύρω από σενα μια αγκαλιά
Κάθε της κομμάτι θα μας δένει τώρα πιο δυνατά
Αν αξίζει κάτι είναι η αγάπη

Άκουσε το εδώ