Λυπήσου εσένα που έχασες εμένα...

Καλησπέρα σας...

Το έλαβα, μ' έκανε ν'ανατριχιάσω & το μοιράζομαι μαζί σας...

έχασα...

κρατήθηκες τόσες μέρες...
προσπάθησες...
αλλά έχασες...
μου έστειλες μήνυμα...
χάρηκες που έστειλες...
έτσι μου είπες...
δεν χρειαζόταν,το κατάλαβα...
ευχαριστώ...


γιατί κάθε φορά που κάποιος σε πληγώνει θυμάται το υποκοριστικό του ονόματος σου;
γιατί ξαφνικά γίνεσαι το Δεσποινάκι,Μαράκι,Ιφιγενειάκι...δεν με έχεις πει ποτέ έτσι...
γιατί το έκανες τώρα;
είμαι σίγουρη οτί δεν περίμενες να με ενοχλήσει...
και δεν ξέρω αν όντως έπρεπε...
αλλά ξέρεις πότε εγώ θα σε έλεγα με υποκοριστικό;
όταν θα σε λυπόμουν...

με λυπάσαι;
μην το κάνεις...
και μόνο στην σκέψη ταραχτηκα!!
και ίσως συνήλθα...

μην λυπάσαι εμένα που στεναχωριέμαι για σένα...
λυπήσου εσένα που έχασες εμένα...
ειλικρινά στο λέω...
δεν χρειάζεται να με λυπάσαι...
γιατί εγώ κάποια στιγμή θα σε ξεπεράσω...
εσύ πόσο σίγουρος είσαι ότι θα σου ξαναφερθούν τόσο ειλικρινά;

[ για το © Ιφιγένεια Δ. ]

Σημείωση: Πάντα το επόμενο βήμα πονάει περισσότερο από το προηγούμενο & καλό είναι να εκτιμάς αυτόν/αυτή που έχεις κοντά σου ΟΤΑΝ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ & ΟΧΙ όταν τη ΧΑΝΕΙΣ...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. "Η ομορφιά της ψυχής είναι καλύτερη..." έρχεται προσεχώς...

υγ.2. Ποιος είναι ο τρόπος για να κάνεις μια νέα αρχή??

Είσαι το Alter Ego μου...

Καλησπέρα σας...

Πριν μερικές μέρες αποφάσισα, ως γνωστόν, να γράψω αναρτήσεις για όλους εκείνους που έχω γύρω μου και για μένα είναι σημαντικοί -άντρες & γυναίκες- προς αποφυγήν παρεξηγήσεων το τονίζω αυτό.

Μετά λοιπόν την Κικίτσα σειρά παίρνει εκείνος, που όσο περνάει ο καιρός πιστεύω όλο και περισσότερο, πως είναι το πραγματικό Alter Ego μου, τον Πανάγο.

Κάπου μέσα στο 2008 έμαθε ο ένας την ύπαρξη του άλλου λόγω της κοινής μας παρουσίας σε συγκεκριμένο διαδικτυακό "χώρο". Η γνωριμία μας στην αρχή περιελάμβανε μια μόνιμη κόντρα -ισχυρογνώμονες και οι 2 γαρ- η οποία όμως με τον καιρό εξελίχθηκε σε μια πολύ ξεχωριστή φιλία.

Ποτέ δεν πίστευα πως θα βρω κάποιον που θα σκέφτεται ότι και εγώ, θα λέει αυτά που θέλω να πω & θα συμπληρώνει σωστά τη σκέψη μου...

Το κατάφερες όμως εσύ...

Έπειτα, θυμάμαι πως έναν ολόκληρο χειμώνα μιλούσαμε στο κινητό ατελείωτες ώρες για τα πάντα, κυριολεκτικά όμως τα πάντα. Έχουμε διαφωνήσει άπειρες φορές αλλά πάντα τα "βρίσκαμε" και ίσως είμαι ο μοναδικός που κατάφερα μέσα σε τρεις ώρες να σε τσατίσω και μετά να σε ηρεμήσω με μόνο σκοπό να "κλείσω" μια μεγάλη πληγή στη ψυχή σου...

Εσύ άλλωστε το είπες αυτό...

Επιπλέον, είμαι η αιτία που γνώρισες & εκτίμησες την Κικίτσα, το Μήτσο, το Στέλιο, την Ιφιγένεια και ξέρω πραγματικά πως κάποιοι απ' αυτούς έχουν μια ξεχωριστή θέση στην εκτίμηση σου...

Από μένα έμαθες τι σημαίνει "εκτίμηση" και γιατί για μένα είναι ιερή αυτή η λέξη, μακάρι να 'ξερες πόσο χάρηκα, όταν κατάλαβα πως αποτελεί πλέον κομμάτι της ψυχής σου.

Καθώς ετοιμάζομαι να γράψω τον επίλογο θέλω να σου αποκαλύψω το πιο μεγάλο μου παράπονο... ξέρεις ποιο είναι νομίζω... που δεν έχεις έρθει ακόμα Αθήνα & όταν ανέβηκα εγώ 2 φορές δεν ήταν γραφτό να συναντηθούμε...

Κλείνοντας, θέλω να ξέρεις πως πάντα χαίρομαι διπλά με τις επιτυχίες σου & στεναχωριέμαι διπλά με τις λύπες σου...

για μένα είσαι ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου, είσαι ο μαύρος άγγελος της ζωής μου, είσαι αυτός που μπορώ να μιλήσω 5 λεπτά & να εκτονωθώ, αυτός που δε φοβάμαι να φανώ αδύναμος μπροστά του, είσαι αυτός που με κάνει πιο σκληρό στις αντιδράσεις...

Μας αφιερώνω την παρακάτω φωτογραφία που νομίζω σου αρέσει...

" Να είσαι πάντα εκεί μέσα στη ζωή μου...τα φώτα της ν'ανάβεις & ας μη τη ζεις μαζί μου "

"Αν κοιτάξεις πιο βαθιά μου μοιάζουμε θα δεις...Μοιάζουμε, πόσο μοιάζουμε "

" Έχω έναν φίλο που μαζί καλοπερνάμε τη μία παίζουμε, την άλλη τραγουδάμε Και δεν υπάρχει πουθενά πάνω στη γη τέτοια φιλία δεν την γράφουνε ούτε στα βιβλία "

" Θα είμαστε εμείς οι δυο - φίλοι για πάντα θα είσαι ο δικός μου φίλος, για πάντα στις δύσκολες στιγμές μας στο γέλιο, στα πάντα Φίλοι για μια ζωή "

Να χαμογελάς πάντα και να είσαι αισιόδοξος γιατί η ζωή είναι όλη δική σου...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Πάντα να θυμάσαι πως η εκτίμηση αξίζει περισσότερo από την αγάπη...

υγ.2. Η επόμενη ανάρτηση μπορεί και να προκαλέσει έκπληξη...

υγ.3. Πριν μιλήσεις ξέρω τι έχεις... ξέρω τι σημαίνει κάθε σου λέξη... ξέρω αυτά που φοβάσαι να μάθουν οι εχθροί σου...

υγ.4. Στη χρωστούσα εδώ και καιρό και το ξέρεις...

Kαι ναι έκανα διακοπές!!

Καλησπέρα σας...

Έστω και στα τέλη Αυγούστου έκανα 10 μέρες περίπου διακοπές χαλαρώνοντας & "αδειάζοντας" το μυαλό μου απ' όλους & απ' όλα...

Ξεκίνησα από τα Χανιά & έφτασα μέχρι τις Σέρρες, ακολουθώντας κατά την επιστροφή μου το αντίστροφο δρομολόγιο με ενδιάμεση στάση & παραμονή για λίγες ώρες στην αγαπημένη μου συμπρωτεύουσα!!

Έτσι λοιπόν, Παρασκευή (27/08) βράδυ μπήκα στο πλοίο για να πάω στη πρώτη στάση του ταξιδιού μου, την Αθήνα όπου αφίχθη Σάββατο πρωί και παρέμεινα για περίπου 24 ώρες. Κυριακή χαράματα –γιατί για μένα 7 το πρωί είναι χαράματα- πήρα το τρένο για να φτάσω, με καθυστέρηση στον τελικό προορισμό μου, τις Σέρρες λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι. Εκεί παρέμεινα μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι και μπορώ να πω με σιγουριά πως πέρασα πολύ όμορφα –λόγω της συνάντησης με τους παλιούς συμμαθητές γαρ- και αναρωτιέμαι ακόμα και τώρα πως πέρασαν 10 χρόνια!! Ακολούθως το πρόγραμμα περιελάμβανε παραμονή στη Θεσσαλονίκη (για περίπου 1 μέρα) μέχρι την εκ νέου άφιξη μου στην πρωτεύουσα, Τετάρτη αργά το βράδυ!!

Οι ώρες κυλούσαν τόσο ευχάριστα που δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες & έπρεπε να επιστρέψω πίσω..

Ακόμα και στο τέλος ενός αρκετά βαρετού καλοκαιριού μου έμεινε μια θετική ¨γεύση" δίνοντας μου αρκετές δυνάμεις για το χειμώνα που έρχεται...

Κλείνοντας, να σας αναφέρω πως σε άλλη ανάρτηση θα γράψω για την συνάντηση παλαιών συμμαθητών & τις υπέροχες στιγμές που πέρασα...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Είναι διαφορετικό να έρχεσαι σε μια πόλη μόνο για διακοπές και αλλιώς να μένεις στην ίδια πόλη χειμώνα-καλοκαίρι...

υγ.2. Πάντα η παρέα μπορεί να σε κάνει να περάσει ακόμα πιο όμορφα σε όποιο μέρος και να είσαι!!

υγ.3. Καλό φθινόπωρο να γράψω?? Με αισιοδοξία πάνω απ' όλα μιας και τα υπόλοιπα έρχονται!!

υγ.4. Η Ελλάδα έχει τόσες ομορφιές που ούτε και οι ίδιοι τις ξέρουμε...

Oι κρίκοι της προσωπικής μου αλυσίδας...

Καλησπέρα σας...

Ο τίτλος είναι προμήνυμα μιας σειράς αναρτήσεων για εκείνους τους ανθρώπους που αποτελούν την αλύσιδα της αμοιβαίας αγάπης & εκτίμησης μου...

Εκείνους τους ανθρώπους που μ' έχουν στηρίξει σε δύσκολες στιγμές...

Εκείνους τους ανθρώπους που στη ζωή μου είναι σημαντικοί...

Λεπτομέρειες προσεχώς...

Μια σ'έχω & πάντα θέλω να σε προσέχω

Καλησπέρα σας...

Εδώ και καιρό σκέφτομαι να γράψω αναρτήσεις για όλους εκείνους που για μένα είναι τόσο ξεχωριστοί αλλά όλο κάτι γίνεται και το αναβάλλω...

Να λοιπόν που ήρθε η στιγμή να ξεκινήσω μ' ένα άτομο, που η γνωριμία μας ήταν ανατρεπτική αλλά εξελίχθηκε σε μια δυνατή & ιδιαίτερη φιλία,γεμάτη βαθιά εκτίμηση & ξεχωριστή χημεία.

Αναφέρομαι στην αγαπημένη μου Κικίτσα, ένα δυναμικό άτομο γεμάτο τσαμπουκά αλλά έχοντας κάνει και πολλά λάθη στη ζωή του που το γνώρισα από κοντά για πρώτη φορά τέλη ιούνη 2009.

Αρχικά, μιλούσαμε καιρό μέσω messenger και είχε καλλιεργηθεί μια αμοιβαία συμπάθεια και σιγά σιγά "χτιζόταν" μια φιλία που κανείς από τους 2 μας δεν περίμενε να φτάσει στο σημείο της απόλυτης αγάπης & εκτίμησης που είναι σήμερα.

Έπειτα, δε μπορώ να ξεχάσω με τίποτε την πρώτη ατάκα της για μένα "τι είναι αυτό το φρούτο" ακούγοντας με να της αφιερώνω ένα τραγούδι πριν πολύ καιρό. Τελικά όσο περνούσε ο καιρός αυτό το "φρούτο" το αγάπησε γιατί μπήκε στην καρδιά & στην ψυχή της & γιατί της φέρθηκε καθαρά ακόμα και σκληρά πολλές φορές με μόνο γνώμονα την εξέλιξη της.

Επιπλέον, για να επανέλθω στις διακοπές της το 2009 περάσαμε τόσο "ζεστά" και όμορφα με στιγμές γεμάτες γέλιο, ξενύχτια, ποτά πάνω απ'όλα όμως βαθιά εκτίμηση και αγάπη για το "είναι" των 2 μας.

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη κάποιων ατόμων γύρω μας για την ιδιαίτερη χημεία που δημιουργούνταν μεταξύ μας, βλέπε Στέλιο & Ιωάννα, όσο και τα κολακευτικά σχόλια που εξέφραζα σε φίλους μου για το άτομο της.

Ο καιρός πέρναγε και το "δέσιμο" μας γινόταν όλο και πιο δυνατό μέχρι να ολοκληρωθεί κατ' εμέ το περασμένο χειμώνα με τις ατελείωτες συζητήσεις επί πολλών θεμάτων. Δε θα ξεχάσω την ατάκα που έχει ειπωθεί για την Κικίτσα, "Θηλυκός Βαγγέλης" λόγω του χιούμορ της και του πρόστυχου μυαλού της, αλλά και της τρομερής συννενόησης που έχω μαζί της με τα μάτια σε θέματα που οι λέξεις είναι δύσκολες να περιγράψουν συναισθήματα και σκέψεις.

Έτσι όλοι όσοι ήταν δίπλα μου τη συμπάθησαν, μιας και ξέρουν πως όταν πω κάτι για ένα άτομο δύσκολα πέφτω έξω.

Εκεί που όλα πήγαιναν καλά για την αγαπημένη μου Κικίτσα, η μοίρα απόφασισε να την ταλαιπωρήσει και τελικά να τη "δοκιμάσει" πριν αρκετό καιρό.

Όταν μου γνωστοποιήθηκε το συμβάν σοκαρίστηκα!! Προσπάθησα να της δείξω πως είμαι δίπλα της με όποιον τρόπο μπορώ και θέλω να χαμογελάει, δύσκολο εκείνη την περίοδο, αλλά το κατάφερνα με διάφορους τρόπους.

Τελικά η παραμονή της στο Ηράκλειο κράτησε 4 μήνες με τη σκέψη μου να είναι εκεί κολλημένη κάθε μέρα μη μπορώντας όμως να κάνω και όλα όσα ήθελα.
Σε αυτούς τους 4 μήνες έχω να θυμάμαι τις εκπλήξεις που της έκανα κ τρόμαζε βλέποντας με ξαφνικά μπροστά της, τη συγκατάθεση μου σε προτάσεις εξόδου μαζί με φίλους μου για να ξεφεύγει από τη ρουτίνα, το γέλιο της όταν την άκουγα "πεσμένη", μα πιο πολύ την έκφραση της στη διπλή έκπληξη που έκανα μαζί με το Στέλιο και το Μήτσο.

Δυστυχώς όμως η μεγάλη της επιθυμία για επιστροφή στη Ρόδο μαζί το πιο πλατύ της χαμόγελο για την εξέλιξη της περιπέτειας που βίωνε δε κράτησε πολύ, μόλις μια βδομάδα...
Ήταν το απόγευμα εκείνο στα μέσα περίπου του Αυγούστου που μόλις άνοιξα το sms από εκείνη σοκαρίστηκα και δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που διάβαζα.

Παρ'όλα αυτά η σκέψη μου αμέσως πήγε σ'εκείνη και στο πως θ'αντιδρούσε από την απώλεια ενός τόσο αγαπημένου της προσώπου και κυρίως τι μπορούσα να κάνω για ν' αποβάλλω την ένταση που είχε μέσα της..

Εκείνες τις στιγμές θα 'θελα όσο τίποτε άλλο να είμαι εκεί δίπλα της, απλά να με κοιτάει και να παίρνει δύναμη και κουράγιο, τόσο το είχε ανάγκη, μιας και μισεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να φαίνεται αδύναμη στους άλλους μπροστά, μιας & αυτό το αφήνει μόνο για ένα πολύ μικρό & στενό κύκλο ανθρώπων.

Έφτασε το βράδυ εκείνης της μέρας και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουγα ένα τόσο αγαπημένο μου πλάσμα να κλαίει με λυγμούς και εγώ να μη ξέρω πως ν'αντιδράσω, το μόνο που μπόρεσα να της πω ήταν "κλάψε για να ξεσπάσεις" κυλώντας και το δικό μου δάκρυ παράλληλα.

Οι μέρες πέρασαν, ξέσπασε και της έκανε πολύ καλό και τώρα μέρα με την ημέρα γίνεται καλύτερη και δέχεται αγάπη απ' όλους όσους είναι γύρω της.

Κλείνοντας, θέλω να σας εκμυστηρευτώ πως έχω ανατριχιάσει ολόκληρος ιδιαίτερα με τις παραπάνω εικόνες και να προσθέσω πως για μένα η Κικίτσα είναι εκείνη που πάντα θ'αναφέρω ως μια μεγάλη αδυναμία και πάντα θα μπορώ να είμαι εκεί γύρω της και να γιατρεύω όποια πληγή έχει στη ψυχή και στην καρδιά της.

Σ'ευχαριστώ που είσαι φίλη μου
Σ'ευχαριστώ που μου άνοιξες την "πόρτα" της καρδιάς σου
Σ'ευχαριστώ για όλα όσα έχουμε ζήσει
Σ'ευχαριστώ για τις στιγμές που θα έρθουν...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Δυο σώματα, αλλά μια καρδιά & ένα μυαλό ... εμείς οι δυο...

υγ.2. Οι αναρτήσεις για τους ανθρώπους γύρω μου πρόκειται να εναλλάσονται μεταξύ των 2 φύλων.

υγ.3. Πάντα μπορώ να ξέρω τι έχεις κι ας μη μου το λες...γιατί πολύ απλά σε νιώθω...

υγ.4.
Σε κάθε σου βήμα είμαι εκεί
Κάθε σου λέξη τη λέμε μαζί
Είμαι στην καρδιά σου
ακόμα και τώρα που είμαι μακριά σου...

Εσύ ανήκεις πλέον στις αναμνήσεις...

Καλησπέρα σας...

Tούτη η ανάρτηση αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς τελικά γράφεται...

Καιρό είχα να περάσω τόσο ζεστά παρέα με δυο εξαίρετους ανθρώπους -την Ελευθερία & το Στέλιο- πηγαίνοντας να δούμε ένα έργο στον κινηματογράφο. Το έργο εξαιρετικό, η παρέα μοναδική αλλά κάτι μου χάλασε την αύρα της βραδιάς.

Τι ήταν αυτό το κάτι;

Η αναφορά σ' ένα όνομα, που για μένα ακόμα σημαίνει πολλά, που δεν ήταν σήμερα μαζί μας, που είναι η αιτία της γνωριμίας δυο ανθρώπων, που για εκείνη ένιωσα τόσα πολλά...

Η αντίδραση μου στο άκουσμα του ήταν νευρική σαν να ήθελα να διώξω τη σκέψη μου από εκείνη, σα να μην με νοιάζει για το τι κάνει τώρα πια...

Πόσο μεγάλο ψέμα;

Μια ψευδαίσθηση του εαυτού μου πως έκλεισε η πληγή, πως είμαστε πια φίλοι -κι ας μη λέμε ούτε γεια- πως την ξεπέρασα, πως μπορώ να προχωρήσω...

Αλήθεια μπορώ;
Θέλω αλλά μπορώ;

Πόσο εύκολα ξεπερνάς κάποιο άτομο που έχει ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής & της καρδιάς σου;

Δε ξέρω γιατί αλλά πληθαίνουν οι φωνές γύρω μου για εκείνη, για το τι κάνει, πως νιώθει, τι σκέφτεται για μένα, πως μιλάει για μένα...

Μέσα μου επικρατεί μια σύγχυση, θέλω να στείλω ένα μήνυμα αλλά δε ξέρω αν πρέπει, θέλω να τη δω έστω για 5 λεπτά αλλά μπορεί να νιώσω χειρότερα, θέλω ένα φιλί της αλλά δε πρόκειται να το νιώσω ποτέ ξανά...

Τι να κάνω δε ξέρω..

Όλοι μου λένε προχώρα αλλά είναι πιο δύσκολο απ' όσο φαντάζεσαι -κοντεύουν κιόλας 2 μήνες από εκείνο το βράδυ που ένιωσα να ξεριζώνεται τόσο βίαια ένα μέρος της καρδιάς μου-

Εκείνη τι κάνει;

Προχωράει και ψάχνει για κάποιον που μπορεί να την κάνει να νιώσει περισσότερα από μένα, ήσυχη με τη συνείδησή της, μήπως και εγώ να προχωρήσω;

Υπάρχει κάποια κοπέλα εκεί έξω που μπορεί να είναι το alter ego μου??

Σίγουρα ναι...

Ο χρόνος θα τη φέρει στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή...

Κλείνοντας, εύχομαι στην επόμενη γωνία να βρω εκείνο το άτομο που μπορεί να με κάνει να χαμογελάω και να γίνομαι καλύτερος...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Δε ξέρω αν εσύ διαβάσεις ποτέ τούτη την ανάρτηση να ξέρεις όμως πως το ένιωσα τόσο έντονα ειδικά σήμερα μιας και είσαι ο κρίκος μιας αλυσίδας που έσπασε πια...

υγ.2. Πιστεύω πως το κατάλληλο τραγούδι για τούτη την ανάρτηση είναι το "Εσύ" του Μιχάλη Χατζηγιάννη...

Τίτλος: Εσύ

Μουσική: Χατζηγιάννης Μιχάλης
Στίχοι: Γερμανού Ναταλία
Πρώτη εκτέλεση: Χατζηγιάννης Μιχάλης

Νύχτα σκιά, μια μαχαιριά που με ξυπνά

Αυτό τ’ αντίο στην ψυχή βάζει φωτιά

Έτσι απλά εγώ είμαι πια στο πουθενά

Κι εσύ είσαι γράμμα με δυο λόγια τυπικά

Εσύ, που ήσουν ήλιος να κοιτάζω

Εσύ, κι ένα κορμί για να ταιριάζω

Εσύ, που ήσουν αστέρι αναμμένο

Εσύ, τώρα σβήνεις και πεθαίνω

Δίχως μιλιά, η νύχτα αυτή με προσπερνά

Χάνω τον κόσμο και ο χρόνος σταματά

Μα είναι αργά, εγώ μιλώ στη μοναξιά

Κι εσύ περνάς στο παρελθόν οριστικά

Ορίστε και το Link: Εσύ - Μιχάλης Χατζηγιάννης

Καλή Ακρόαση!!

υγ.3.Το παρελθόν οδηγεί στο παρόν και το παρόν φτιάχνει το μέλλον!!

υγ.4. Η μοναξιά σε κάνει καλύτερο άνθρωπο αρκεί να θες πραγματικά να γίνεις...