1+2+4 Μυστικά !! Σσσσ...

Καλησπέρα σας...

Σας έλειψα; πολύ;

Το ξέρω!!

Κάτι γίνεται τώρα τελευταία και έχω αραιώσει τις αναρτήσεις πράγμα που μ' εκνευρίζει πάρα πολύ και προσπαθώ να το αλλάξω αλλά μέχρι τώρα αποδεικνύεται ανεπιτυχές...

Πήρα λοιπόν 2 προσκλήσεις για ένα άκρως ενδιαφέρον blogoπαιχνίδι από δυο εξαιρετικά πλάσματα, τον Ιανό & το (ανανεωμένο) Μαρούλι και έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω τα 2+2+2+1 μυστικά μου!!

Αρχίζοντας λοιπόν:

1) Έχω μια παθιασμένη ερωτική σχέση με τον ύπνο!! Κοιμάμαι παντού ανεξαρτήτου ώρας!! Έχω κοιμηθεί σε αεροπλάνα, βαπόρια, τρένα, λεωφορεία, τραπέζια, καρέκλες, θρανία, μετρό, τραμ ακόμα και σε μάθημα στη σχολή με νανούρισε η καθηγήτρια και κοιμήθηκα κάνα μισάωρο!!

2) Μεγάλη σημασία δίνω στον τρόπο που μπορεί κάποιος να με ξυπνήσει -ειδικά όταν δεν έχω ξυπνητήρι- και θέλω να ξυπνάω πάντα με γλυκό και ήρεμο τρόπο!! Και όταν σιγάαααααααα σιγάαα ανοίγει το μάτι δεν μπορώ με τίποτε τη "πάρλα"!! Ευτυχώς η μάνα μου το έχει αντιληφθεί χρόνια τώρα & όταν καταλάβει πως έχω ξυπνήσει μου βάζει γάλα με δημητριακά & μου λέει μια γλυκιά καλημέρα παρέα μ' ένα φιλί!!

3) Μ' εκνευρίζει απίστευτα πολύ ν'ακούω να μου λένε την ίδια ατάκα συνεχόμενες φορές, ειδικά αν η ατάκα περιέχει τη φράση "κάνε αυτό" !! Προτιμώ να κάνω αυτό που θέλω τη στιγμή που θέλω για να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ!!

4) Έχω τρομερή υπομονή & δεν παρεξηγώ εύκολα τον άλλον, αρκεί βέβαια να τον εγκρίνω μ'ένα βλέμμα που θα του ρίξω μόλις τον δω!! Και αυτό βέβαια έχει δώσει κατά καιρούς σε ανθρώπους την ευκαιρία την υπομονή μου να τη θεωρήσουν υπερβολική καλοσύνη με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους!!

5) Έχω κόλλημα απίστευτο με τη λέξη "εκτίμηση" και ότι περικλείει για τον καθένα αυτή η λέξη!! Για μένα η λέξη αυτή είναι κορυφή στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους οπότε καλύτερα να εκτιμάω κάποιον παρά μόνο να τον σέβομαι και να τον αγαπάω!!

6) Έχω περάσει πολλές ώρες στο παρελθόν στο νοσοκομείο για προσωπικά μου θέματα & μαζί με αυτό προσθέστε πως οι οδοντίατροι δεν είναι οι καλύτεροι μου!! Ευτυχώς τώρα πια όλα φαίνεται πως είναι άψογα!!

7) Έχω απίστευτο κόλλημα με τους αριθμούς και δη τους ζυγούς!! Έχει τύχει να μην κάνω ανάρτηση λόγω μονής ανάρτησης ή να προσέχω οι αναρτήσεις μου να γίνονται σε ζυγές ώρες!! Λατρεύω τους ζυγούς παρά τους μονούς αριθμούς και... καλύτερα δεν είναι δυο άνθρωποι παρά ένας;
Και μιας και το ανέφερα ας το επιβεβαιώσω αμέσως τώρα!!
7 μυστικά θέλετε;

Σε μένα δεν έχει!!
Σας έχω δώρο ακόμα ένα!!

8)  Πεινάω κάθε 4 ώρες περίπου και μπορώ να φάω σχεδόν τα πάντα!! Υπάρχουν κάποια άτομα που έχουν βαρεθεί ν'ακούν & να διαβάζουν την ατάκα "πεινάω" και ν' απαντάνε "πάλι;"

Και κάπου εδώ η απόκαλυψη κάποιων μυστικών μου ολοκληρώθηκε!!

Θέλετε να καλέσω κόσμο;

Χμ χμ...

Ας καλέσω τον καλό μου Hfaistiwnas, τη μικρή και υπέροχη Fleur, τη μικρή αδυναμία μου Free Spirit, τον καινούριο Kevin, την ιδιαίτερη Creep και την Sirengirl!!

6 προσκλήσεις για 6 διαφορετικούς και ξεχωριστούς ανθρώπους!!

Όποιος άλλος θέλει θα χαρώ πολύ να παίξει!!

Σας χαιρετώ προσωρινά...


υγ. Μην παρεξηγείτε πως αργώ ν' απαντάω στα σχόλια σας... Δεν γίνεται κακοπροαίρετα το δηλώνω!!

υγ.2. Ανυπομονώ να έρθει η γιορτή μου!! Γιατί; Δε ξέρω αλλά πάντα λατρεύω το μήνα Μάρτιο & τον Ιούνιο!!

υγ.3. Είμαι περήφανος αλλά και κουρασμένος ψυχικά για το GHS-Radio !! Όσοι θέλετε δείτε λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα του!!

υγ.4.

Πες το τώρα με το στόμα
έστω με το βλέμμα σου
μα θέλω να το δω
μα θέλω να το δω.

Δυνατά, σιωπηλά
φανερά, μυστικά
πες το όπως μπορείς
μας πες «σ΄ αγαπώ»
Δυνατά, σιωπηλά
φανερά, μυστικά
πες το όπως μπορείς
μα πες «σ΄ αγαπώ» τελικά
πες το μόνο μια φορά.

Πάρε κι άλλο ένα λεπτό
πάρε κι άλλη μια ζωή
πάρε τ άπειρο να δεις
για να πεις το «σ΄ αγαπάω».

Την αμίλητη βραδιά
την αμίλητη στιγμή
ήπιες πάλι τώρα εσύ
κι εγώ πάλι «σ αγαπάω».

( αφιερωμένο...)

Τριγυρνάω...

Καλησπέρα σας...

Νομίζω σας έλειψα σωστά;

Εμένα μου λείψατε αρκετοί και πολύ!!

Σας δηλώνω με το χέρι στην καρδιά πως είμαι καλά & ότι πέρασα υπέροχες στιγμές στην Αθήνα!!

Η εξεταστική μας βγήκε 11/12 οριστικά & νομίζω πως να είμαστε καλά τα Χριστούγεννα του 2011 τελειώνω!!

Από εκεί και πέρα, έχω πολλά χρέη -βλέπε προσκλήσεις για παιχνίδια- να διαβάσω διεξοδικά τον Ιανό, να σχολιάσω σε όσους δεν έχω σχολιάσει!!


Ευχαριστώ τα πλάσματα εκείνα για τις υπέροχες στιγμές τόσο στο μουσείο της Ακρόπολης που πήγα, όσο και για την υπέροχη Τσικνοπέμπτη που πέρασα!!

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Αναλυτικές αναρτήσεις έρχονται αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε στο φορτωμένο καινούριο εξάμηνο που ξεκινάει!!

υγ.2. Υπάρχουν εξαιρετικοί άνθρωποι που θέλουν τόσο πολύ να "δώσουν" αλλά μπορεί να μην τους αφήνουμε...

υγ.3. Αχ και κάποιος θα με κυνηγάει για το άρθρο & θα έχει και δίκιο!!

υγ.4.

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αληθεία μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή
μες στο γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της γιατί
γιατί μένω ακόμα τι είναι αυτά που ζητώ
σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ

( αφιερωμένο... )

Μαγκιά είναι ν'αγαπάμε....

Καλησπέρα σας...

Η ψυχή μου σιγά σιγά ηρεμεί...
σε αυτό βοήθησαν είτε άμεσα είτε έμμεσα
κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι που έχω στη ζωή μου... δεν έχει σημασία αν είναι άντρες ή γυναίκες..

Η προηγούμενη ανάρτηση προκάλεσε πολλούς τριγμούς στους γύρω μου αλλά ήταν ένα ξέσπασμα που κρατούσα καιρό μέσα μου και η ένταση του δυνάμωνε όσο περνούσαν οι μέρες...

 Έπειτα, συζητώντας πριν μ'ένα παλικάρι που αγαπάω και εκτιμάω, το Λεωνίδα για το τι είναι "μαγκιά" μού ανέφερε πως "μαγκιά" για εκείνον είναι "ν' αγαπάς & να το παραδέχεσαι..." να λες πως "αγάπησες και έκανες λάθος και κοιτάς τον άλλον στα μάτια ζητώντας του συγγνώμη.." 

Η παραπάνω φράση είναι ένα από τα "πιστεύω" μου και προσπαθώ κάθε άτομο που είναι γύρω μου να νιώθει πως τον αγαπάω, τον εκτιμάω & κυρίως του το δείχνω...

Εσείς μήπως φοβάστε ν'αγαπήσετε γιατί όταν δίνεις "μέρος" της καρδιάς σας ρισκάρετε να πληγωθείτε;

Παντοτινή αγάπη άραγε υπάρχει;

Επιπλέον, οι μέρες κυλούν & όσο περισσότερο μπορώ σκέφτομαι θετικά και μετράω αντίστροφα για την  άνοδο μου στην αγαπημένη μου Αθήνα για μερικές μέρες (δεν αποκαλύπτω περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θέλω να κάνω μερικές έκπληξεις!!)

Χαίρομαι γιατί κάποιοι άνθρωποι επανήλθαν στο προσκήνιο της ζωής μου & πράγματι μου έχουν κάνει καλό όπως καλό είναι να μην βρίσκεσαι πάντα στο προσκήνιο της ζωής κάποιου γιατί σε φθείρει ψυχολογικά και γιατί ίσως να περιορίζεις τη προσωπική του ελευθερία...

Κλείνοντας τούτη την ανάρτηση μην ξεχνάτε πως "οι άνθρωποι είναι περαστικοί στις ζωές των άλλων" και πως το "πάντα" στη ζωή μας είναι μια έννοια σχετική...
 
Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Μήπως έφτασε η στιγμή για το νέο άρθρο μου;

υγ.2. Τόσοι διαφορετικοί τρόποι σκέψεις μα τόσο ίδια και όμορφα συναισθήματα...

υγ.3. Άλλο το "είναι", άλλο το "φαίνεσθαι" και άλλο η εξέλιξη στο χαρακτήρα...

υγ.4.

Life is prison
And you let me down
I wanna cry for a reason
But I need to hold you so much

Love is a hero
You've got to treat it right
I wanna eat your heart now
Would you mind?

(αφιερωμένο ιδιαίτερα...)

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.

( μόνο για σένα υπέροχε συνεργάτη & φίλε μου Λεωνίδα... )

Εσύ και το "είναι" μου...

Καλησπέρα σας...

Τούτη η ανάρτηση δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα για να γίνει αλλά...

Αλλά πριν λίγο καθώς περπατούσα και ένιωθα την βροχή να πέφτει με δύναμη πάνω μου μελαγχόλησα...

Μαζεύτηκαν στο κεφάλι μου σκέψεις, φόβοι, συναισθήματα, λόγια κάποιων συγκεκριμένων προσώπων που είτε με πόνεσαν είτε με προβλημάτισαν...

Ξέρεις κάτι;

Είμαι πολύ καλό παιδί αλλά δεν αφήνω πολλούς να το δουν και να με πλησιάσουν...

Γιατί;

Γιατί στο παρελθόν "έδωσα" τη ψυχή & την καρδιά μου σε κάποια άτομα και αυτά δεν μου γύρισαν τίποτε...
  
Όταν σου λέω "δεν θέλω κανένα αντάλλαγμα από σένα και το μόνο  που θέλω είναι να σε κάνω καλύτερη" σκέφτεσαι πως "αυτός σίγουρα με δουλεύει"...
Δυστυχώς δεν ίσχυει αυτό...

Μου είπες πως "η "εικόνα" που βγάζω στον άλλον είναι άσχημη και πως απέχει πολύ από τον πραγματικό χαρακτήρα μου..."
Το ξέρω...

Έχω νιώσει τόσο μόνος, τόσο πληγωμένος, τόσο "άδειος" γιατί πάρα πολλοί γύρω μου έμειναν μόνο στα λόγια...

και αυτή η εικόνα ίσως να είναι η άμυνα μου...

Πλέον, έχω μάθει να κάνω πράξη όλα όσα λέω γιατί έτσι πιστεύω πως είμαι αξιόπιστος & γιατί ξέρω να τηρώ το λόγο μου...

Πριν μερικές μέρες με σόκαρες όταν μου αποκάλυψες κάτι...μ' έκανες ν'ανατριχιάσω, μ' έκανες να θέλω να έρθω εκεί και να σε πάρω μια αγκαλιά, να σου σβήσω όλες τις κακές αναμνήσεις...

αλλά ξέχασα...δεν γίνεται...
γιατί υπάρχει κάτι που ονομάζεται απόσταση...
και γιατί τα "θέλω" μου δύσκολα γίνονται πράξη...

Φοβάμαι...

εσένα, εμένα, την αστραπή, τον κεραυνό, την τρέλα & την κακία των ανθρώπων, την αλλαζονεία & την υποκρισία...

να δώσω την καρδιά μου και μετά να μην πάρω τίποτε...

Πιστεύω στο "δώσε-πάρε" στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι το αντίστροφο...κακό είναι;

Αγαπάω...
Εκτιμάω...
Κάνω λάθη...
Μου λείπουν πολλοί άνθρωποι...
Θέλω να τελειώσει & να κλείσει αυτή η μεγάλη "πληγή" που έχω στη ψυχή μου εδώ και καιρό...
Είμαι όμως αληθινός...

Αυτός είμαι...
Για όσους μ'αγαπούν αληθινά, για όσους μ'εκτιμούν, για όσους με στηρίζουν, για όσους είναι πραγματικά δίπλα μου...

Τις τελευταίες μέρες τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου πολύ συχνά...

Το "γιατί" αναζητείται...

Ίσως είναι ένα ιδιαίτερο ξέσπασμα μου μετά την εξεταστική και τα όσα έχουν γίνει στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα...

Αγαπάω εκείνη, μου λείπει εκείνη, καθετί δικό της, οι φίλοι μου, εκείνος που με ξέρει 10 χρόνια και μ'έχει στηρίξει σε όλο αυτό το δύσκολο δρόμο της εφηβείας και όχι μόνο...
Μισώ τη βροχή, την αστραπή, την υποκρισία, την κακία, την απόσταση, όταν δεν μπορώ να κάνω όλα όσα θέλω...

Δεν έχω κακή πρόθεση απέναντι σε κανέναν ούτε και απέναντι σου...

σ' ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου ακόμα και με θεωρείς "περαστικό" από τη δική σου...

Κλείνοντας να επισημάνω πως τούτη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μια ψυχή για πολλούς και διάφορους λόγους...

υγ. Εσύ, να ξέρεις πως ότι κάνω είναι γιατί πιστεύω σε μας και δεν μ'αρέσει ούτε να έχεις μούτρα, ούτε να τσακωνόμαστε...

υγ.2. Εύχομαι πάντα να υπάρχουν πάντα τόσο ιδιαίτεροι & ξεχωριστοί άνθρωποι στη ζωή μου...

υγ.3. Πρώτη φορά νιώθω τον εαυτό μου να θέλει να εκραγεί και να το εκφράζει όλο αυτό μέσα από τις λέξεις...

υγ.4.

But what kind of fool
Would hope for a change
Then write a new word
On a page that stained
and ruined by a lie
You shouldn't have told me

I'm the guardian
I am the sole protector
On a heart that's been abused

I won't let love do me in again
I can't just run to the light
Of a fire and jump in
Risk a poison kiss just to have
My thirst unquenched again
Let love do me in

I'm the guardian
I am the sole protector
Of a heart that's been abused

I won't let love..
Risk a poison kiss just to have
My thirst unquenched again
Let love do me in.

( υπέροχο...συνεχίζεις να με ξαφνιάζεις... )

Η ψυχή σου είναι ομορφότερη…

Καλησπέρα σας…

Πόσο καιρό έχω να γράψω για τους «κρίκους» της προσωπικής μου αλυσίδας;

Από πέρσι –κυριολεκτικά τώρα πια- !!

Μετά την Κικίτσα & τον Πανάγο, ήρθε η σειρά της Ιφιγένειας…

Η γνωριμία μας ξεκίνησε κάπου μέσα στο 2008 όταν και έμαθε ο ένας την ύπαρξη του άλλου λόγω της κοινής μας παρουσίας σε συγκεκριμένο διαδικτυακό "χώρο" –πάντα μέσα στη μάζα αξίζει να ψάξεις για ν’ ανακαλύψεις μικρά διαμαντάκια που αξίζουν τη προσοχή σου- έτσι και εκείνη.

Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα για εκείνη είναι πως δεν ανήκει στη μάζα & ξεχωρίζει έντονα από τους υπόλοιπους για διάφορους λόγους, που ανακάλυπτα όσο την γνώριζα περισσότερο. Εξαιρετικά πειθαρχημένη με αστείρευτο χιούμορ και ιδιαίτερο τρόπο σκέψης μού κέντρισε το ενδιαφέρον από την αρχή.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε και γρήγορα αντιλήφθηκα πως έχουμε πολλά κοινά αλλά και μεγάλες διαφορές αλλά δε λένε πως τα «ετερώνυμα έλκονται» ;
Μετά από ένα χρονικό διάστημα, δε θυμάμαι πόσο ακριβώς, έφτασε η στιγμή να συναντηθούμε από κοντά!! Κανονίσαμε με κάθε λεπτομέρεια τη συνάντησή μας και προετοιμαζόμαστε γι’ αυτή!!

Η μέρα έφτασε!!

Εκεί που περιμένω, ξαφνικά εμφανίζεται μια ψηλή κοπέλα μελαχρινή με ωραίο σώμα και απίστευτο χαμόγελο & γούστο!! Έπαθα σοκ!! Παραμένει μια από τις πιο ωραίες κοπέλες που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου & είναι τιμή μου αυτό!!

Μετά τις συστάσεις –που δεν ήταν απαραίτητες μετά από τόσες ώρες συζητήσεων- κατευθυνθήκαμε προς γνωστή καφετέρια για να πιούμε τον καφέ μας!!
Οφείλω να ομολογήσω πως πέρασα υπέροχα, απίστευτα & πάρα πολύ ευχάριστα!! Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα και έπρεπε να φύγουμε.

Οι συναντήσεις μας πύκνωσαν μιας και όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο ξεδιπλωνόταν ο χαρακτήρας της με τα πλεονεκτήματα & τα μειονεκτήματα του, όπως όλοι μας, αλλά ταυτόχρονα «χτιζόταν» μια αμοιβαία εκτίμηση & αγάπη.

Γνώριζα για κάθε προσωπικό της πρόβλημα –μικρό ή μεγάλο- για κάθε σύντροφό της, για κάθε σκέψη της είτε με αφορούσε είτε όχι. Είναι τιμή μου διότι μίλησε με τα καλύτερα λόγια στην οικογένεια της για μένα και βρέθηκα ν’ αποτελώ και εγώ μέλος της, χωρίς να έχω γνωριστεί μαζί τους.

 Ωστόσο, επειδή η ζωή κάνει κύκλους, καλούς & κακούς, έτσι και η Ιφιγένεια ξαφνικά βρέθηκε σ’ έναν τέτοιο άσχημο κύκλο εξαιτίας μιας παράλογης συμπεριφοράς κάποιου, που τον είχε πολύ ψηλά, αλλά εκείνος την έριξε με δύναμη σ’ ένα ψυχολογικό γκρεμό χωρίς καμιά προστασία!!

Εκείνη την περίοδο όφειλα ως πολύ καλός της φίλος να τη στηρίξω μέχρι εσχάτων & το έκανα με όλη μου την καλή πρόθεση μου μιλώντας μαζί της με τις ώρες, ακούγοντας το κλάμα της & προσπαθώντας να βρω απαντήσεις σ’ εκείνο το καταραμένο «γιατί» που μονίμως με ρωτούσε!!

Σε τούτη τη δύσκολη περίοδο της ζωής της προσπαθήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις τόσο εγώ όσο και ο αδερφός της να την κάνουμε να γελάει και σιγά σιγά να συνέρχεται μιας και έπρεπε να καταλάβει πως κανείς δεν αξίζει όσο εκείνη!!

Ευτυχώς όσο κυλούσε ο χρόνος νιώθαμε και βλέπαμε την μικρή μας Ιφιγένεια να συνέρχεται και ν’ ανακτά τη χαμένη της αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση & το υπέροχο της χαμόγελο.

Τελικά, όλα εξελίχθηκαν ομαλά & η υπέροχή μου Ιφιγένεια ανανεώθηκε και εξελίχθηκε στηριζόμενη στα δικά της πόδια περιτριγυρισμένη από αληθινούς ανθρώπους που τη σέβονται, την αγαπούν για το «είναι» της και όχι για το «φαίνεσθαι» της

Χαίρομαι γιατί τούτο το πλάσμα με στήριξε σε δύσκολες στιγμές μου, μου έμαθε να βλέπω την αλήθεια, να δέχομαι την αυστηρή κριτική, να με ηρεμεί & να την εμπιστεύομαι μα πάνω απ'όλα να ξέρω πως θέλει να με βλέπει καλά και ευτυχισμένο!!
Είναι από τα πιο όμορφα πλάσματα στη ψυχή άσχετα που οι περισσότεροι μένουν στην εξωτερική της ομορφιά και για χάρη της ψυχής της έγραψα τούτο το κείμενο!!

Κλείνοντας, να σας αποκαλύψω πως τούτη η ανάρτηση είναι το μικρό μου δώρο με αφορμή τα γενέθλια της σήμερα & να της ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου να είναι υγιής, να χαμογελάει & να εξελίσσεται μέρα με την ημέρα.

Σας χαιρετώ προσωρινά...
 
υγ. Πάντα να θυμάσαι πως η εκτίμηση & η αγάπη κερδίζεται μέρα με την ημέρα και χάνεται σ' ένα λεπτό...

υγ.2. Στη χρωστούσα τούτη την ανάρτηση γιατί αυτό ήθελε η ψυχή μου για σένα...

υγ.3. Σ'ευχαριστώ που ομορφαίνεις τη ζωή μου & πάντα να με στηρίζεις με το δικό σου μοναδικό τρόπο!!

υγ.4. Να χαμογελάς πάντα και να είσαι αισιόδοξος γιατί η ζωή είναι όλη δική σου... 

Ένα παραμύθι με ξαφνικό & άσχημο τέλος...

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μακρινό κάστρο ζούσε μια νεράιδα, μόνη της, φοβισμένη και οχυρωμένη καλά. Είχε δεχθεί πολλές επιθέσεις από πειρατές και είχε δώσει πολλές μάχες για να μην τους επιτρέψει να μπουν στο κάστρο της και το καταστρέψουν. Άλλες από αυτές κέρδιζε και άλλες έχανε. Όταν έχανε, παραδίδονταν μέχρι που οι πειρατές λεηλατούσαν ότι υπήρχε και δεν υπήρχε και έφευγαν για αναζήτηση νέων στόχων.

Φοβισμένη λοιπόν είχε αμπαρωθεί καλά στο δικό της οχυρό, επεβίωνε με ένα δικό της μοναδικό τρόπο. Δεν περίμενε πια τίποτε, δεν καρτερούσε κανέναν. Κάποιες πηγές ευτυχίας που είχε από τα παιδικά της χρόνια στέρεψαν κι εκείνες και το πηγάδι του κόσμου της έμεινε καιρό άνυδρο. Τώρα πια κανένας δεν πλησίαζε για να δροσιστεί, κανένας δεν τραγούδαγε κοντά της.

Κάποτε ένα βράδυ της χτύπησε την πόρτα ένα παλικάρι καθισμένο πάνω στο δικό του άλογο. Εκείνη κρυφοκοίταξε από μια χαραμάδα της πύλης και διπλαμπαρώθηκε φοβισμένη ότι δέχεται νέα επίθεση. Το παλικάρι στάθηκε έξω από την πόρτα και της μίλαγε γλυκά γλυκά. Πέρασαν μέρες και νύχτες πολλές, ωσότου το παλικάρι την έπεισε για τις αγνές προθέσεις του. Εκείνη δειλά δειλά αποφάσισε να του ανοίξει την πύλη και να του επιτρέψει να περάσει στο κάστρο της. Τον όρκο που είχε δώσει να μείνει για πάντα μόνη της στο κάστρο τον είχε απατήσει.

Από την ξενάγηση που του έκανε διαπίστωσε πως εκείνο το παλικάρι είχε κάτι γλυκό και σπάνιο επάνω του. Δεν είχε δόντια σουβλερά σαν τους άλλους, ούτε αυτιά μακριά, αλλά και ούτε μάτια μεγάλα. Έβλεπε με την ψυχή του, ένιωθε με την αφή του, μίλαγε με τη λογική του. Πόσο διαφορετικό πλάσμα μπορεί να ήταν! Ξαφνικά ένιωσε ένα παράξενο φόβο...

Φοβήθηκε πως όλα ήταν ένα όνειρο ή ακόμη χειρότερα μια ψευδαίσθηση που της είχε αφήσει η μοναξιά για ενθύμιο. Τον έβαζε να την τσιμπάει κάθε λίγο για να διαπιστώσει την αλήθεια. Όταν πια κατάλαβε ότι ήταν αλήθεια, του ‘δωσε το χέρι της. Εκείνο το παλικάρι την ανέβασε στο άλογό του και την έβγαλε έξω από το κάστρο της βιαστικά. Ούτε και το κεράκι που άναβε στην είσοδο πρόλαβε να σβήσει..

Χρόνια μετά ξανάβλεπε τον κόσμο έξω από αυτό. Πόσο παράξενα ήταν όλα!! Η φύση, τα λουλούδια, όλα μύριζαν θαυμάσια.. Κάθε λίγο του ζήταγε να σταματήσει για να ρουφήξει τη μυρωδιά των λουλουδιών. Ήταν τόσο εκστασιασμένη που ξέχασε με μιας το κάστρο της. «Θα σε φωνάζω ιππότη», του είπε γεμάτη ευγνωμοσύνη. «Θα είσαι ο δικός μου ιππότης! Θέλω όλα να μου τα δείξεις από την αρχή. Θέλω να μου γνωρίσεις τους ανθρώπους, τα ζώα, τα πουλιά». Το παλικάρι δεν της χάλασε ποτέ κανένα χατίρι. Έκανε πράξη όλα όσα του ζήτησε. Λησμόνησε, όμως, να της πει κάτι βασικό. Ο κόσμος έξω δεν ήταν τόσο αγνός όσο εκείνη νόμιζε, όπως εκείνη είχε αφήσει από παιδί. Ο κόσμος έξω είχε μια ψεύτικη ομορφιά, μια ψεύτικη μυρωδιά. Μέσα του έκρυβε σαπίλα και δυσωδία.

Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα πάνω στο άλογο του ιππότη της νεράιδας κι εκείνη ευτυχισμένη, καθώς ήταν,  αψηφούσε τα πουλάκια που της κελάηδαγαν στα αυτιά και την παρακαλούσαν να γυρίσει πίσω. Ήταν όλα τόσο μεθυστικά για εκείνη. Ήταν όλα μαγικά. Μόνο γύρναγε το κεφάλι της στον ουρανό και ευχαριστούσε το  Δημιουργό για την ευτυχία που της επεφύλαξε. Φώναζε από ευτυχία «Σ’ αγαπώ» και το «σ’ αγαπώ της» αντηχούσε στην πλάση. Ένα «σ’ αγαπώ» που απευθύνονταν στον ιππότη, στο Δημιουργό, στη φύση, στα ξωτικά του Δάσους, στο ίδιο το Δάσος.

Κάποτε η διαδρομή έφτασε στο τέλος της και το άλογο του ιππότη σταμάτησε ξαφνικά. Εκείνη αγκάλιασε όλο φόβο κι αγωνία τον ιππότη της κοιτώντας τον στα μάτια. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του, απλώνει το χέρι του κι εκεί που νομίζει πως θα την αγκαλιάσει, της αρπάζει το δικό της χέρι, της το τραβά με μανία και την πετά στον γκρεμό που απλώνονταν μπροστά τους. Το μόνο που προλαβαίνει να φωνάξει εκείνη, καθώς πέφτει, είναι το «γιατί». Το σώμα της κείτεται στα βράχια του γκρεμού.

Ο ιππότης την κοιτάζει και της φωνάζει με ουρλιαχτά «γιατί με έσφιγγες δυνατά στο ταξίδι μας». Ποτέ του δεν κατάλαβε πόσο ευτυχισμένη ήταν πάνω στο άλογό του. Τα χέρια της αγκάλιαζαν το σώμα του από φόβο μη χαθεί σαν όνειρο, από ευγνωμοσύνη για την ομορφιά του ταξιδιού, από αγάπη δυνατή, ειλικρινή και άδολη. Η ψυχή της έμεινε για πάντα εγκλωβισμένη μέσα σε εκείνο το κομματιασμένο σώμα. Δεν κατάφερε ποτέ της να λυτρωθεί. Το κάστρο έμεινε μόνο του και το κεράκι έσβησε από θλίψη για τον άδικο χαμό της νεράιδας του...

υγ.  Το © ανήκει στην αγαπημένη μου νεράιδα.

υγ.2. Ως "φόρο τιμής" για ένα ξαφνικό και γεμάτο πόνο χωρισμό από έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό άνθρωπο...

υγ.3.Τιμή μου να έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους και να μου δίνουν τις ξεχωριστές "καταθέσεις" ψυχής τους.

υγ.4.

Έχω τόσα βράδια να σε δω και περιμένω..
μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο,σ' αγαπώ..και να προσέχεις
μη σε πάρει συννεφο λευκό και να μη τρέχεις..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις..

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις..
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις..
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω
Πόσο μου λείπεις..Εχω κάποια βράδια να σε δω..
πόσο μου λείπεις..Μέσα μου ένα άλογο τυφλό..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...
Εγώ σ' αγάπησα εδώ
Που να 'σαι τώρα που γυρνάς
Σε ποιο καινούργιο ουρανό χρώματα κλέβεις;
Ένιωσες πάλι τα φτερά
Τι σου 'βαλε ξανά φωτιά
Σε ποιο λιμάνι, ποιο σταθμό, καρδιά γυρεύεις;

Πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα
Τώρα ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή
Εγώ δε μίλησα, για θαύματα δεν είπα
Δε σου στάθηκε κανένας πιο πολύ

Εγώ σ' αγάπησα εδώ
Με τα φεγγάρια της βροχής
Περίμενες τόσο καιρό να ξαποστάσεις
Έφτανε να χαμογελάς
Να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς
Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις

Παραμυθάκι μου σκληρό
Όπου κι αν είσαι και γυρνάς
Για μένα εκεί να μη ρωτάς
Εγώ σ' αγάπησα εδώ.
 
(αφιερωμένο στη γλυκιά μου νεράιδα με την ευχή να τις αρέσουν οι στίχοι που επέλεξα να "ντύσω" το παραμύθι της...)

Για όλα που συμβαίνουν στη ζωή μας υπάρχει μια εξήγηση...

Μην αφήνετε ποτέ αναπάντητα τα "γιατί"...