"Καλώς ήρθες..." ψιθύρισε μια βραχνή λεπτή φωνή από ένα πρόσωπο που μόλις αχνοφαινόταν η σκιά του κάτω από το φως του φεγγαριού.
"Κλείσε τα μάτια και ετοιμάσου για ένα ταξίδι μέσα στα συναισθήματα, στα λάθη, στα πάθη, όσο πιο βαθιά μέσα στη ψυχή σου γίνεται..."
Μπορείς να το αντέξεις και να νιώσεις τα πάντα στον απόλυτο βαθμό;
Μπορείς να μεταμορφωθείς σε χιλιάδες πρόσωπα και να ζήσεις λίγο από τη ζωή τους;
Η φωνή του έγινε τρεμάμενη και το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν ένα "δε ξέρω..."
Η νύχτα σκέπασε κάθε σημείο του σπιτιού και το ταξίδι ξεκίνησε...
Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του...
Πέρασε καιρός που είχε να τη δει...
Τρόμαξε!!
Είχε αλλάξει από τότε που χώρισαν μετά από 6 χρόνια έντονης ζωής...
Από ξανθιά είχε γίνει πλέον μελαχροινή...
μια ψηλή μελαχροινή με μακριά μαλλιά και μεγάλα ανοιχτόχρωμα μελί μάτια...
"Τι θέλεις εσύ εδώ;" αποκρίθηκε εκείνος...
"Ήρθα για να γίνω η νεράιδα σου, να σε κάνω να νιώσεις όλα όσα δεν ένιωσες ποτέ μέχρι τώρα..."
"Τι εννοείς;"
Καμία απάντηση δεν έδωσε...
μόνο έσκυψε προς το πρόσωπο του...
δίνοντάς του ένα παθιασμένο φιλί με τα μεγάλα κόκκινα χείλη της...
Σάστισε...
"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε...
"Σου απάντησα ήδη δεν θυμάσαι;"
Άπλωσε το χέρι του ν' αγγίξει το πρόσωπό της μα εξαφανίστηκε...
"Γιατί έφυγες;" ψιθύρισε...
Προχώρησε μέσα στο άδειο σκοτεινό δωμάτιο με τη θλίψη να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του...
Όσο προχωρούσε άκουγε ψιθύρους από μακριά...
Άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα για να δει από που προέρχονται...
Η ένταση των ψιθύρων μεγάλωνε όσο πλησίαζε την μεγάλη ξύλινη πόρτα...
Προσπάθησε να την ανοίξει...μάταια...ήταν κλειδωμένη...
"Γιατί;" αναρωτήθηκε...
Κοίταξε γύρω του μήπως και βρει το κλειδί...
Μάταια...
"Αυτό ψάχνεις;" αναρωτήθηκε εκείνη...
"Ναι" απάντησε κοιτώντας δεξιά και πίσω του...
"Για να το πάρεις θέλω να μου απαντήσεις σε μια ερώτηση..." αποκρίθηκε...
"Ποια είναι η ερώτηση;" είπε εκείνος...
"Μου ήσουν απόλυτα πιστός;"
Σάστισε...έχασε τα λόγια του...
"Ναι..." ψέλλισε...
"Λες ψέμματα" φώναξε εκείνη, δείχνοντας του τις ουλές στο πρόσωπό της...
"Μου έλειψαν..." απάντησε...εκείνες αγάπησα όταν σε πρωτοείδα...
"Με πλήγωσες βαθιά το ξέρεις;"
Κατέβασε το κεφάλι του μετανιωμένος καθώς απαντούσε καταφατικά...
"Συγγ...." πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του είχε χαθεί...
"Γιατί;" αναρωτήθηκε ξανά...
Έσκυψε και πήρε το κλειδί...ήρθε η στιγμή ν' ανοίξει την πόρτα και να δει τι κρύβεται από πίσω...
Η πόρτα ήταν 3 φορές κλειδωμένη...
Κλανκ,κλανκ, κλανκ...
Το χερούλι έτριζε καθώς την άνοιγε...
"Δύο σκιές..." αναφώνησε!!
Δε μπορούσε να διακρίνει καλά τα χαρακτηριστικά τους...
"Ποιος είναι;" ρώτησαν και οι 2 με μια φωνή...
"Εγώ" απάντησε...
"Εσύ; Θυμήθηκες πως υπήρξαμε στη ζωή σου;"
"Μα δε σας ξέχασα ποτέ..." αποκρίθηκε...
"Είσαι σίγουρος;" απάντησαν;
"Ναι!!" φώναξε...
"Τώρα πλέον είναι αργά...φύγαμε..." είπαν δείχνοντας του τα εισιτήρια...
"Γιατί;" φώναξε....
Καμιά απάντηση...Είχαν ήδη χαθεί...
"Γιατί γίνονται όλα αυτά;" φώναξε δυνατά...
"Για να μάθεις να εκτιμάς τον κάθε έναν που είναι στη ζωή σου με πράξεις κάθε μέρα..." άκουσε μια φωνή να του λέει...
"Ποιος...." πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που είχε ζωγραφισμένο αυτό...
Δεν άντεξε...λύγισε...
Έκλαιγε δυνατά με λυγμούς ζητώντας συγγνώμη για τα λάθη του, για όσους πλήγωσε άμεσα ή έμμεσα...
Ξύπνησε αναστατωμένος και ιδρωμένος παντού...
"Τι έγινε;" ρώτησε με τον ίδιο βραχνό τόνο το πρόσωπο που μετά βίας φαινόταν η σκιά του...
"Τίποτε" απάντησε εκείνος προσπαθώντας να ηρεμήσει...
"Το πήρες το μάθημα σου ή ακόμα;" ξαναρώτησε εκείνη...
"Ναι!!" φώναξε δυνατά αγγίζοντας την καρδιά του που χτυπούσε τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά...
"Θα το δούμε..." ψιθυρίσε εκείνη...
"Γιατί το λες αυτό;" ρώτησε φωναχτά;
Καμία απάντηση...
είχε ήδη χαθεί...
Παρέμεινε σιωπηλός στο σκοτάδι για ώρες....
Το ξημέρωμα τον βρήκε να κοιμάται και δίπλα του να υπάρχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μαζί μ' ένα σημείωμα...
"μάθε να ζεις την κάθε στιγμή και ν' αναγνωρίζεις τα λάθη σου..."
Υ.γ. Αφιερωμένο μαζί με την εκτίμηση μου στον Ιανό ως ένα μικρό δώρο από μένα...
υ.γ.2. Πέρασα όμορφες αλλά και έντονες στιγμές με παράξενα όνειρα... γι' αυτό και ήθελα να "υποδεχτώ" λίγο διαφορετικά το Δεκέμβριο εδώ στο ιστολόγιο μου...
υ.γ.3. Ευχαριστώ εσένα για την εκτίμησή σου και για τη φιλοξενία σου και ελπίζω να είμαι καλός φιλοξενούμενος...
υ.γ.4. Η ανάρτηση συνοδεύεται από αυτό το γνωστό τραγούδι...
Άκουσέ το εδώ
"Κλείσε τα μάτια και ετοιμάσου για ένα ταξίδι μέσα στα συναισθήματα, στα λάθη, στα πάθη, όσο πιο βαθιά μέσα στη ψυχή σου γίνεται..."
Μπορείς να το αντέξεις και να νιώσεις τα πάντα στον απόλυτο βαθμό;
Μπορείς να μεταμορφωθείς σε χιλιάδες πρόσωπα και να ζήσεις λίγο από τη ζωή τους;
Η φωνή του έγινε τρεμάμενη και το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν ένα "δε ξέρω..."
Η νύχτα σκέπασε κάθε σημείο του σπιτιού και το ταξίδι ξεκίνησε...
Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του...
Πέρασε καιρός που είχε να τη δει...
Τρόμαξε!!
Είχε αλλάξει από τότε που χώρισαν μετά από 6 χρόνια έντονης ζωής...
Από ξανθιά είχε γίνει πλέον μελαχροινή...
μια ψηλή μελαχροινή με μακριά μαλλιά και μεγάλα ανοιχτόχρωμα μελί μάτια...
"Τι θέλεις εσύ εδώ;" αποκρίθηκε εκείνος...
"Ήρθα για να γίνω η νεράιδα σου, να σε κάνω να νιώσεις όλα όσα δεν ένιωσες ποτέ μέχρι τώρα..."
"Τι εννοείς;"
Καμία απάντηση δεν έδωσε...
μόνο έσκυψε προς το πρόσωπο του...
δίνοντάς του ένα παθιασμένο φιλί με τα μεγάλα κόκκινα χείλη της...
Σάστισε...
"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρώτησε...
"Σου απάντησα ήδη δεν θυμάσαι;"
Άπλωσε το χέρι του ν' αγγίξει το πρόσωπό της μα εξαφανίστηκε...
"Γιατί έφυγες;" ψιθύρισε...
Προχώρησε μέσα στο άδειο σκοτεινό δωμάτιο με τη θλίψη να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του...
Όσο προχωρούσε άκουγε ψιθύρους από μακριά...
Άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα για να δει από που προέρχονται...
Η ένταση των ψιθύρων μεγάλωνε όσο πλησίαζε την μεγάλη ξύλινη πόρτα...
Προσπάθησε να την ανοίξει...μάταια...ήταν κλειδωμένη...
"Γιατί;" αναρωτήθηκε...
Κοίταξε γύρω του μήπως και βρει το κλειδί...
Μάταια...
"Αυτό ψάχνεις;" αναρωτήθηκε εκείνη...
"Ναι" απάντησε κοιτώντας δεξιά και πίσω του...
"Για να το πάρεις θέλω να μου απαντήσεις σε μια ερώτηση..." αποκρίθηκε...
"Ποια είναι η ερώτηση;" είπε εκείνος...
"Μου ήσουν απόλυτα πιστός;"
Σάστισε...έχασε τα λόγια του...
"Ναι..." ψέλλισε...
"Λες ψέμματα" φώναξε εκείνη, δείχνοντας του τις ουλές στο πρόσωπό της...
"Μου έλειψαν..." απάντησε...εκείνες αγάπησα όταν σε πρωτοείδα...
"Με πλήγωσες βαθιά το ξέρεις;"
Κατέβασε το κεφάλι του μετανιωμένος καθώς απαντούσε καταφατικά...
"Συγγ...." πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του είχε χαθεί...
"Γιατί;" αναρωτήθηκε ξανά...
Έσκυψε και πήρε το κλειδί...ήρθε η στιγμή ν' ανοίξει την πόρτα και να δει τι κρύβεται από πίσω...
Η πόρτα ήταν 3 φορές κλειδωμένη...
Κλανκ,κλανκ, κλανκ...
Το χερούλι έτριζε καθώς την άνοιγε...
"Δύο σκιές..." αναφώνησε!!
Δε μπορούσε να διακρίνει καλά τα χαρακτηριστικά τους...
"Ποιος είναι;" ρώτησαν και οι 2 με μια φωνή...
"Εγώ" απάντησε...
"Εσύ; Θυμήθηκες πως υπήρξαμε στη ζωή σου;"
"Μα δε σας ξέχασα ποτέ..." αποκρίθηκε...
"Είσαι σίγουρος;" απάντησαν;
"Ναι!!" φώναξε...
"Τώρα πλέον είναι αργά...φύγαμε..." είπαν δείχνοντας του τα εισιτήρια...
"Γιατί;" φώναξε....
Καμιά απάντηση...Είχαν ήδη χαθεί...
"Γιατί γίνονται όλα αυτά;" φώναξε δυνατά...
"Για να μάθεις να εκτιμάς τον κάθε έναν που είναι στη ζωή σου με πράξεις κάθε μέρα..." άκουσε μια φωνή να του λέει...
"Ποιος...." πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που είχε ζωγραφισμένο αυτό...
Δεν άντεξε...λύγισε...
Έκλαιγε δυνατά με λυγμούς ζητώντας συγγνώμη για τα λάθη του, για όσους πλήγωσε άμεσα ή έμμεσα...
Ξύπνησε αναστατωμένος και ιδρωμένος παντού...
"Τι έγινε;" ρώτησε με τον ίδιο βραχνό τόνο το πρόσωπο που μετά βίας φαινόταν η σκιά του...
"Τίποτε" απάντησε εκείνος προσπαθώντας να ηρεμήσει...
"Το πήρες το μάθημα σου ή ακόμα;" ξαναρώτησε εκείνη...
"Ναι!!" φώναξε δυνατά αγγίζοντας την καρδιά του που χτυπούσε τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά...
"Θα το δούμε..." ψιθυρίσε εκείνη...
"Γιατί το λες αυτό;" ρώτησε φωναχτά;
Καμία απάντηση...
είχε ήδη χαθεί...
Παρέμεινε σιωπηλός στο σκοτάδι για ώρες....
Το ξημέρωμα τον βρήκε να κοιμάται και δίπλα του να υπάρχει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μαζί μ' ένα σημείωμα...
"μάθε να ζεις την κάθε στιγμή και ν' αναγνωρίζεις τα λάθη σου..."
Υ.γ. Αφιερωμένο μαζί με την εκτίμηση μου στον Ιανό ως ένα μικρό δώρο από μένα...
υ.γ.2. Πέρασα όμορφες αλλά και έντονες στιγμές με παράξενα όνειρα... γι' αυτό και ήθελα να "υποδεχτώ" λίγο διαφορετικά το Δεκέμβριο εδώ στο ιστολόγιο μου...
υ.γ.3. Ευχαριστώ εσένα για την εκτίμησή σου και για τη φιλοξενία σου και ελπίζω να είμαι καλός φιλοξενούμενος...
υ.γ.4. Η ανάρτηση συνοδεύεται από αυτό το γνωστό τραγούδι...
Άκουσέ το εδώ
