Η πάντα μελαγχολική βροχή....

Καλησπέρα σας...

Καιρό έχω να γράψω και τα κείμενα μου πλέον αναρτώνται με καθυστέρηση λόγω φόρτου εργασίας στη σχολή...

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση επέλεξα ν'αναφερθώ στο πως αισθάνομαι βλέποντας τη βροχή να πέφτει και κοιτάζοντας το γκρίζο χρώμα τ'ουρανού, στην μελαγχολία που νιώθουμε οι περισσότεροι βλέποντας εκείνο το τοπίο...

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό?

Γιατί πάντα να υπάρχουν στιγμές που μας "πιάνει" μια μελαγχολία και ταξιδεύουμε νοερά στο παρελθόν?

Ίσως γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας, όσο και να μας έχουν πονέσει, νιώθουμε την απουσία κάποιων ανθρώπων από τη ζωή μας, νιώθουμε τις "πληγές" της ψυχής να μην έχουν "επουλωθεί" ακόμα...

Πολλές φορές "ταξιδεύω" στο παρελθόν μου, προσπαθώντας να βελτιωθώ μέσα από τα λάθη μου και να μάθω να κρίνω καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου, ιδιαίτερα όσους έχουν σημαντική "θέση" στη ζωή μου...

Όμως υπάρχουν στιγμές που με κάνουν να λυγίζω, να δακρύζω για την κακία, την ζήλια και την υποκρισία που συναντώ στην κοινωνία και να απορώ γιατί να έχει κανείς κακία στην ψυχή του, γιατί να ζηλεύει τον άλλον και να θέλει να φανεί ανώτερος του , γιατί να υποκρίνεται μια συμπεριφορά μόνο και μόνο για το συμφέρον του?

Απαντήσεις για αυτές τις ερωτήσεις ίσως να μην πάρω ποτέ αλλά τούτη η ανάρτηση εύχομαι να είναι το ερέθισμα για όλους εσάς για ν' αναθεωρήσετε την συμπεριφορά σας, απέναντι πρώτα απ' όλα στην οικογένεια σας και μετά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο...

Αξίζει να χάνεται η εκτίμηση και η αγάπη σας προς κάποια άτομα γύρω σας εξαιτίας μιας λανθασμένης συμπεριφοράς ?

Αξίζει να "δίνετε" σε κάποιον τη ψυχή σας και την καρδιά σας και αυτός να την πληγώνει?

Να προσέχετε πάντα όσους έχετε στη ζωή σας και μην ξεχνάτε να τους το δείχνετε με όποιον τρόπο μπορείτε!

Σας χαιρετώ προσωρινά..

ΥΓ.Μην αφήνετε τη στιγμή να πάει χαμένη ακόμα και αν θέλετε να δείξετε την αγάπη σας σε κάποιον...

Μπορεί αργότερα να μετανιώσατε που δεν το κάνατε!

ΥΓ.2.Η "σιωπή" πολλές φορές αξίζει περισσότερο απ' όλες τις λέξεις του κόσμου...

Τίτλος: Σιωπή
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ'το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.
Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό

Ορίστε και το Link: http://www.youtube.com/watch?v=SR0NNl4I7NA

Καλή Ακρόαση!!

(αφιερωμένο στο Στέλιο μιας και εκείνος μου το πρότεινε!)