Δεν είναι οι καλύτερες μέρες μου...

Καλησπέρα σας... 

Είναι γνωστό πλέον πως δεν περνάω και την καλύτερη φάση της ζωής μου, μια η γκαντεμιά, μια η ξαφνική μοναξιά ήρθε και η επέμβαση και μπορώ να πω με σιγουριά πως κάποιος μ'έχει μουτζώσει...

Όσοι με ξέρετε γνωρίζετε πως από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που λέω όλη η κακοδαιμονία είναι πάνω μου;

Από τη μια, θέλω να πάω ξανά Αθήνα & να μείνω 14 μέρες αγνοώντας τα μαθήματα και οτιδήποτε έχει σχέση με τη σχολή, από την άλλη όμως νιώθω μια απίστευτη πίεση μέσα μου και δε ξέρω πως να την αποβάλλω...

Γιατί να πάω Αθήνα;

- Γιατί λατρεύω τούτη την πόλη & είναι εκεί όλοι μου οι φίλοι!!
- Γιατί μπορώ να πάω όπου θέλω & να ηρεμήσω χωρίς να σκέφτομαι "πρέπει να κάνω αυτό, εκείνο"!!
- Γιατί λατρεύω να πηγαίνω στο Φλοίσβο & να κάθομαι με τις ώρες κοιτώντας τη θάλασσα!!
- Γιατί θέλω να πάρω όσους νιώθω κοντά μου & να πάμε Πανούλη ή όπου αλλού μου ζητήσουν αρκεί να περάσουμε όμορφα...

Γιατί νιώθω αυτή την πίεση;

Λόγω της σωματικής & ψυχολογικής φθοράς που έχω υποστεί όλο αυτό το τελευταίο χρονικό διάστημα, ειδικά τον πόνο & την ταλαιπωρία μετά την επέμβαση...

Μου λείπει τόσο πολύ εκείνο το άτομο που με ηρεμεί με μια ατάκα του, έχω να τον δω από τον Μάη & μιλήσαμε μόνο μια φορά όσο ανάρρωνα..

Επιπλέον σήμερα ένιωσα & είδα εκείνη που αγαπάω & εκτιμάω τόσο πολύ, την Κικίτσα μου να μην είναι καλά & να κλαίει..
Της έπεσαν πολλά μαζεμένα & ένιωσε τόσο έντονα την απουσία 2 συγκεκριμένων ατόμων, "αισθάνομαι μοναξιά, γιατί η ζωή μου δεν είναι ίδια..τίποτε δεν είναι όπως παλιά.. έχει αλλάξει η ζωή μου κι αλλάζει συνεχώς..έρχονται καινούριοι άνθρωποι αλλά φεύγουν σημαντικοί..."


Στεναχωριέμαι τόσο πολύ που δεν είμαι εκεί να την πάρω αγκαλιά να την πειράξω λίγο & ν' ακούσω το γέλιο της & την ιστορική ατάκα της "μην με πειράζεις βρε γλυκούλη μου"..

Με ξάφνιασε στέλνοντας μου ένα κείμενο που περιγράφει ακριβώς ότι νιώθει και περνάει αυτό το διάστημα κλείνοντας με κάτι που με τιμάει & με κάνει να κομπλάρω έστω και για λίγα δευτερόλεπτα...

"συγγνώμη αλλά είσαι ο μόνος άνθρωπος που δε φοβάμαι & δε διστάζω να λυγίσω μπροστά του...
σ'ευχαριστώ για όλα..."

Ανατρίχιασα!!

Το μόνο που της απάντησα ήταν να μη φοβάται γιατί έχει άνθρώπους γύρω της που την αγαπούν.

ΟΥΦ!!

Μελαγχολήσατε όπως και εγώ;

Κακό αυτό...

Τέλος πάντων, θέλω να σας αφήσω μ'ένα χαμόγελο & γι'αυτό σας αφιερώνω ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι..

Σας χαιρετώ προσωρινά...

ΥΓ. Μη ξεχνάς να λες στους ανθρώπους που αγαπάς το "σ' αγαπώ"...
Να το εννοείς όμως... & να το λες με τη ψυχή σου...
Όχι απλά επειδή πρέπει & θέλουν να το ακούσουν...

……KAI EΓΩ ΣAΓAΠAΩ… KAI TO ENNOΩ…..

© Κ.Χ



ΥΓ.2. Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Δημήτρης Κοντόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Πέγκυ Ζήνα
Τίτλος: Είμαι εδώ

Μου λες δεν είμαι αυτό
που πάντα αναζητούσες
κι αν μ' είχες λες
πως δε θα με κρατούσες

Μπορεί να μη μοιάζω
μ' όλα αυτά που ονειρεύεσαι
μα θα σε ξάφνιαζε
το πόσο σ' αγαπώ

Εσύ με βλέπεις σαν να είμαι κάτι πια περαστικό
ένα ασήμαντο ταξίδι και μικρό
μα φως μου εγώ δεν ικετεύω ούτε και παρακαλώ
αν το θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ
μονάχα αν θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ

Είμαι το βήμα
που δεν έκανες ακόμα
που μια διστάζει η καρδιά
και μια το σώμα

Κι αν νίκησε ο φόβος
την αγάπη που δεν ένιωσες
εγώ σ' αφήνω
να προσέχεις, σ' αγαπώ

Κι εσύ με βλέπεις σαν να είμαι κάτι πια περαστικό
ένα ασήμαντο ταξίδι και μικρό
μα φως μου εγώ δεν ικετεύω ούτε και παρακαλώ
αν το θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ
μονάχα αν θες να μ' αγαπήσεις είμαι εδώ

είμαι εδώ

Καλή Ακρόαση!!