Καλησπέρα σας...
Το παρακάτω κείμενο το διάβασα από κάπου και μ' άρεσε πολύ γι'αυτό θέλω να το μοιραστώ μαζί σας..
Πραγματικά αξίζει και σκεφτείτε το και λίγο παραπάνω..
Ορίστε λοιπόν...
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στ' οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τ' άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι στο νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε ν' αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή...
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει:
- Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
- Όχι, δε μπορώ. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα, απάντησε ο Πλούτος .
Έπειτα από την αρνητική απάντηση που εισέπραξε από τον Πλούτο αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της μέσα σ' ένα πανέμορφο σκάφος .
- Σε παρακαλώ βοήθησέ με!!
- Δε μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη!! Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου, απάντησε η Αλαζονεία.
Λίγο πιο πέρα από τη Αλαζονεία βρισκόταν η Λύπη. Έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει και από εκείνη βοήθεια.
- Λύπη άφησε με να έρθω μαζί σου, είπε απελπισμένα η Αγάπη.
- Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου, της απάντησε.
Συνέχισε την πορεία της η Λύπη την οποία ακολουθούσε η Ευτυχία αλλά περνώντας από μπροστά έδωσε δεν καθόλου σημασία στην Αγάπη. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε καν άκουσε την φωνή της Αγάπης να ζητάει βοήθεια...
Ξαφνικά άκουσε μια φωνή!!
- Αγάπη, έλα προς τα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!!
- Ποιος είναι άραγε αυτός που θέλει να με βοηθήσει, σκέφτηκε χαμηλόφωνα η Αγάπη.
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, που δε γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη που ξέχασε να ρωτήσει τ'όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και συνέχισε το δρόμο του...
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη Γνώση :
- Γνώση, ποιος με βοήθησε;
- Ο Χρόνος απάντησε.
- Ο Χρόνος; Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος, διερωτήθηκε φωναχτά η Αγάπη.
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά Σοφία της είπε:
-Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη !!
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Κάθε φορά που το διαβάζω νιώθω σαν την πρώτη φορά που το διάβασα...
Σας χαιρετώ προσωρινά...
υγ.Το "έκλεψα" από τον Παντελή γιατί πραγματικά μ' έκανε να νιώσω πολύ παράξενα!!
υγ.2. Η συμπάθεια "κερδίζεται" εύκολα αλλά η πραγματική Αγάπη κατακτιέται βήμα βήμα...
Το παρακάτω κείμενο το διάβασα από κάπου και μ' άρεσε πολύ γι'αυτό θέλω να το μοιραστώ μαζί σας..
Πραγματικά αξίζει και σκεφτείτε το και λίγο παραπάνω..
Ορίστε λοιπόν...
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στ' οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τ' άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι στο νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε ν' αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή...
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει:
- Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
- Όχι, δε μπορώ. Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα, απάντησε ο Πλούτος .
Έπειτα από την αρνητική απάντηση που εισέπραξε από τον Πλούτο αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της μέσα σ' ένα πανέμορφο σκάφος .
- Σε παρακαλώ βοήθησέ με!!
- Δε μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη!! Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου, απάντησε η Αλαζονεία.
Λίγο πιο πέρα από τη Αλαζονεία βρισκόταν η Λύπη. Έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει και από εκείνη βοήθεια.
- Λύπη άφησε με να έρθω μαζί σου, είπε απελπισμένα η Αγάπη.
- Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου, της απάντησε.
Συνέχισε την πορεία της η Λύπη την οποία ακολουθούσε η Ευτυχία αλλά περνώντας από μπροστά έδωσε δεν καθόλου σημασία στην Αγάπη. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε καν άκουσε την φωνή της Αγάπης να ζητάει βοήθεια...
Ξαφνικά άκουσε μια φωνή!!
- Αγάπη, έλα προς τα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!!
- Ποιος είναι άραγε αυτός που θέλει να με βοηθήσει, σκέφτηκε χαμηλόφωνα η Αγάπη.
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, που δε γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη που ξέχασε να ρωτήσει τ'όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και συνέχισε το δρόμο του...
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη Γνώση :
- Γνώση, ποιος με βοήθησε;
- Ο Χρόνος απάντησε.
- Ο Χρόνος; Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος, διερωτήθηκε φωναχτά η Αγάπη.
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά Σοφία της είπε:
-Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη !!
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Κάθε φορά που το διαβάζω νιώθω σαν την πρώτη φορά που το διάβασα...
Σας χαιρετώ προσωρινά...
υγ.Το "έκλεψα" από τον Παντελή γιατί πραγματικά μ' έκανε να νιώσω πολύ παράξενα!!
υγ.2. Η συμπάθεια "κερδίζεται" εύκολα αλλά η πραγματική Αγάπη κατακτιέται βήμα βήμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου