Πέρασαν κιόλας 3 μήνες…

Είναι δύσκολο να περιγράψω όλα όσα νιώθω αυτή τη στιγμή…

Είναι δύσκολο να εκφραστούν τα συναισθήματά μου…

Είναι δύσκολο να χάνεις το άλλο σου μισό…

Είναι δύσκολο να χάνεις το δικό σου άνθρωπο…

Είχα υποσχεθεί ένα κείμενο πριν 3 μήνες περίπου, σε έναν άνθρωπο που με έχει βοηθήσει πολύ…

Ίσως όμως τότε δεν έβρισκα τη δύναμη να το κάνω…

Σήμερα όμως την έχω… 3 μήνες μετά από το χαμό του δικού ανθρώπου…
Της δικιάς μου φίλης… Της δικιάς μου μαμάς…

3 μήνες πέρασαν και δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω… Ή δεν θέλω να το πιστέψω…

Δεν σε βλέπω… Δεν σε ακούω… Δεν σε αγγίζω…

• Δεν μου χαμογελάς πια…

• Δεν μου κάνεις γκριμάτσες…

• Δεν μου κάνεις ματάκια…

• Δεν με πειράζεις…

• Δεν μου γκρινιάζεις…

• Δεν θυμώνεις…

• Δεν στεναχωριέσαι…

Και όλα αυτά… ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ…

Έφυγες…
 
Έφυγες και πήρες μαζί σου ένα κομμάτι από την καρδιά μου, από την ψυχή μου, από το μυαλό μου, από τη ζωή μου…

• Γιατί;

• Γιατί τόσο νωρίς;

• Γιατί δεν χάρηκες όλα όσα έπρεπε να χαρείς;

• Όλα όσα χαίρεται ένας γονιός για το παιδί του;

Πριν 5 μήνες θυμάμαι που ήμασταν μαζί στο νοσοκομείο και σε ρωτούσα συνεχώς… Κάθε μέρα… Επί 4^1/2 μήνες…

΄΄Μαμά;; Θα γίνεις καλά να πάμε στο σπιτάκι μας;;΄΄

Και εσύ, με κοιτούσες με ένα αθώο βλέμμα και μου έγνεφες καταφατικά…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ που σε κοιτούσα μέσα στα μάτια και σου έλεγα…

΄΄ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΆΓΑΠΑΩ…΄΄

Και εσύ μου έκανες ματάκια και όταν σε ρωτούσα αν αυτό είχε ανταπόκριση μου έγνεφες πάλι καταφατικά…

Άλλωστε ποιο παιδί δεν αγαπάει τη μαμά του;; Ποια μάνα δεν αγαπάει το παιδί της;;

Δεν ξεχνούσα να σου υπενθυμίζω κάθε μέρα να έχεις δύναμη, πίστη και ελπίδα…
Μα πάνω απ’όλα πίστη…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο σου χαμόγελο…
Όταν σου είπα ΄΄Μαμά φεύγουμε επιτέλους για Ρόδο.. Φεύγουμε μετά από 4^1/2 μήνες παραμονής μας στην Κρήτη…΄΄

Με κοίταξες…
Μου έδωσες ένα δυνατό χαμόγελο και έκλεισες τα μάτια…
Έδειχνες ικανοποίηση και ευτυχία…

Πού να ήξερα ότι αυτό θα ήτανε το τελευταίο σου χαμόγελο;
Πού να ήξερα ότι δεν πρόκειται να σε ξανακούσω;

Φύγαμε…

Αλλά δεν άντεξες μανούλα μου…

Η ευτυχία η δικιά μου και η δικιά σου που θα γυρίζαμε επιτέλους στο μέρος μας δεν άντεξε για πολύ…
Σε έχασα σε 6 ημέρες…

Ήθελες φαίνεται να φύγεις στο δικό σου νησί… Στο δικό σου σπίτι…

Ο πόνος, η λύπη, η στεναχώρια μεγάλη…

Η απουσία σου μεγαλύτερη…

Μου λείπεις… Μου λείπεις πολύ…

Θέλω τόσα να σου πω και δεν μπορώ…

Ελπίζω τουλάχιστον να είσαι καλά…

Σ’αγαπάω…

Σ’αγαπάω πολύ…

Η κόρη σου

Υ.Σ (1).                                     Μανούλα έφυγες νωρίς

και έκανες να κλαίμε,

αυτούς που σε αγαπήσαμε

και ένα γιατί να λέμε.

Από κοντά μας έφυγες,

να ζήσεις μακριά μας,

μα τώρα ζεις μια άλλη ζωή

μέσα στα όνειρα μας.

Μα όσο μακριά κι αν έφυγες

θα ζεις πάντα κοντά μας,

στις αναμνήσεις του μυαλού

και μέσα στη καρδιά μας.

Πάντα θα σε θυμόμαστε

και θα σε αγαπάμε

και όλα αυτά που ζήσαμε,

μες στη καρδιά μας θα ’ναι.

Βαθιά μέσα στις σκέψεις μας

θα είσαι χαραγμένη,

για μας που σ’αγαπήσαμε

θα ζεις ευτυχισμένη.

Υ.Σ (2). Ευχαριστώ όλους όσους ήταν δίπλα μου σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής μου…
Ευχαριστώ εσένα που για άλλη μια φορά δεν φοβήθηκα να λυγίσω γράφοντας αυτό το κείμενο.

Υ.Σ (3). Μην ξεχνάτε να λέτε "Σ’Αγαπάω" στους ανθρώπους που είναι πραγματικά δίπλα σας..

Μην ξεχνάτε να λέτε "Σ’Αγαπάω" στον άνθρωπο που σας έφερε στη ζωή…

Να το λέτε όμως μέσα από τη ψυχή σας.. Και να το εννοείτε..
Και όχι απλά επειδή πρέπει και επειδή θέλουνε να το ακούσουνε…

Υ.Σ (4). © Κική Χαρινού