Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ένα παραμύθι με ξαφνικό & άσχημο τέλος...


Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μακρινό κάστρο ζούσε μια νεράιδα, μόνη της, φοβισμένη και οχυρωμένη καλά. Είχε δεχθεί πολλές επιθέσεις από πειρατές και είχε δώσει πολλές μάχες για να μην τους επιτρέψει να μπουν στο κάστρο της και το καταστρέψουν. Άλλες από αυτές κέρδιζε και άλλες έχανε. Όταν έχανε, παραδίδονταν μέχρι που οι πειρατές λεηλατούσαν ότι υπήρχε και δεν υπήρχε και έφευγαν για αναζήτηση νέων στόχων.

Φοβισμένη λοιπόν είχε αμπαρωθεί καλά στο δικό της οχυρό, επεβίωνε με ένα δικό της μοναδικό τρόπο. Δεν περίμενε πια τίποτε, δεν καρτερούσε κανέναν. Κάποιες πηγές ευτυχίας που είχε από τα παιδικά της χρόνια στέρεψαν κι εκείνες και το πηγάδι του κόσμου της έμεινε καιρό άνυδρο. Τώρα πια κανένας δεν πλησίαζε για να δροσιστεί, κανένας δεν τραγούδαγε κοντά της.

Κάποτε ένα βράδυ της χτύπησε την πόρτα ένα παλικάρι καθισμένο πάνω στο δικό του άλογο. Εκείνη κρυφοκοίταξε από μια χαραμάδα της πύλης και διπλαμπαρώθηκε φοβισμένη ότι δέχεται νέα επίθεση. Το παλικάρι στάθηκε έξω από την πόρτα και της μίλαγε γλυκά γλυκά. Πέρασαν μέρες και νύχτες πολλές, ωσότου το παλικάρι την έπεισε για τις αγνές προθέσεις του. Εκείνη δειλά δειλά αποφάσισε να του ανοίξει την πύλη και να του επιτρέψει να περάσει στο κάστρο της. Τον όρκο που είχε δώσει να μείνει για πάντα μόνη της στο κάστρο τον είχε απατήσει.

Από την ξενάγηση που του έκανε διαπίστωσε πως εκείνο το παλικάρι είχε κάτι γλυκό και σπάνιο επάνω του. Δεν είχε δόντια σουβλερά σαν τους άλλους, ούτε αυτιά μακριά, αλλά και ούτε μάτια μεγάλα. Έβλεπε με την ψυχή του, ένιωθε με την αφή του, μίλαγε με τη λογική του. Πόσο διαφορετικό πλάσμα μπορεί να ήταν! Ξαφνικά ένιωσε ένα παράξενο φόβο...

Φοβήθηκε πως όλα ήταν ένα όνειρο ή ακόμη χειρότερα μια ψευδαίσθηση που της είχε αφήσει η μοναξιά για ενθύμιο. Τον έβαζε να την τσιμπάει κάθε λίγο για να διαπιστώσει την αλήθεια. Όταν πια κατάλαβε ότι ήταν αλήθεια, του ‘δωσε το χέρι της. Εκείνο το παλικάρι την ανέβασε στο άλογό του και την έβγαλε έξω από το κάστρο της βιαστικά. Ούτε και το κεράκι που άναβε στην είσοδο πρόλαβε να σβήσει..

Χρόνια μετά ξανάβλεπε τον κόσμο έξω από αυτό. Πόσο παράξενα ήταν όλα!! Η φύση, τα λουλούδια, όλα μύριζαν θαυμάσια.. Κάθε λίγο του ζήταγε να σταματήσει για να ρουφήξει τη μυρωδιά των λουλουδιών. Ήταν τόσο εκστασιασμένη που ξέχασε με μιας το κάστρο της. «Θα σε φωνάζω ιππότη», του είπε γεμάτη ευγνωμοσύνη. «Θα είσαι ο δικός μου ιππότης! Θέλω όλα να μου τα δείξεις από την αρχή. Θέλω να μου γνωρίσεις τους ανθρώπους, τα ζώα, τα πουλιά». Το παλικάρι δεν της χάλασε ποτέ κανένα χατίρι. Έκανε πράξη όλα όσα του ζήτησε. Λησμόνησε, όμως, να της πει κάτι βασικό. Ο κόσμος έξω δεν ήταν τόσο αγνός όσο εκείνη νόμιζε, όπως εκείνη είχε αφήσει από παιδί. Ο κόσμος έξω είχε μια ψεύτικη ομορφιά, μια ψεύτικη μυρωδιά. Μέσα του έκρυβε σαπίλα και δυσωδία.

Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα πάνω στο άλογο του ιππότη της νεράιδας κι εκείνη ευτυχισμένη, καθώς ήταν,  αψηφούσε τα πουλάκια που της κελάηδαγαν στα αυτιά και την παρακαλούσαν να γυρίσει πίσω. Ήταν όλα τόσο μεθυστικά για εκείνη. Ήταν όλα μαγικά. Μόνο γύρναγε το κεφάλι της στον ουρανό και ευχαριστούσε το  Δημιουργό για την ευτυχία που της επεφύλαξε. Φώναζε από ευτυχία «Σ’ αγαπώ» και το «σ’ αγαπώ της» αντηχούσε στην πλάση. Ένα «σ’ αγαπώ» που απευθύνονταν στον ιππότη, στο Δημιουργό, στη φύση, στα ξωτικά του Δάσους, στο ίδιο το Δάσος.

Κάποτε η διαδρομή έφτασε στο τέλος της και το άλογο του ιππότη σταμάτησε ξαφνικά. Εκείνη αγκάλιασε όλο φόβο κι αγωνία τον ιππότη της κοιτώντας τον στα μάτια. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του, απλώνει το χέρι του κι εκεί που νομίζει πως θα την αγκαλιάσει, της αρπάζει το δικό της χέρι, της το τραβά με μανία και την πετά στον γκρεμό που απλώνονταν μπροστά τους. Το μόνο που προλαβαίνει να φωνάξει εκείνη, καθώς πέφτει, είναι το «γιατί». Το σώμα της κείτεται στα βράχια του γκρεμού.

Ο ιππότης την κοιτάζει και της φωνάζει με ουρλιαχτά «γιατί με έσφιγγες δυνατά στο ταξίδι μας». Ποτέ του δεν κατάλαβε πόσο ευτυχισμένη ήταν πάνω στο άλογό του. Τα χέρια της αγκάλιαζαν το σώμα του από φόβο μη χαθεί σαν όνειρο, από ευγνωμοσύνη για την ομορφιά του ταξιδιού, από αγάπη δυνατή, ειλικρινή και άδολη. Η ψυχή της έμεινε για πάντα εγκλωβισμένη μέσα σε εκείνο το κομματιασμένο σώμα. Δεν κατάφερε ποτέ της να λυτρωθεί. Το κάστρο έμεινε μόνο του και το κεράκι έσβησε από θλίψη για τον άδικο χαμό της νεράιδας του...

υγ.  Το © ανήκει στην αγαπημένη μου νεράιδα.

υγ.2. Ως "φόρο τιμής" για ένα ξαφνικό και γεμάτο πόνο χωρισμό από έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό άνθρωπο...

υγ.3.Τιμή μου να έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους και να μου δίνουν τις ξεχωριστές "καταθέσεις" ψυχής τους.

υγ.4.

Έχω τόσα βράδια να σε δω και περιμένω..
μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο,σ' αγαπώ..και να προσέχεις
μη σε πάρει συννεφο λευκό και να μη τρέχεις..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις..

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις..
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις..
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω
Πόσο μου λείπεις..Εχω κάποια βράδια να σε δω..
πόσο μου λείπεις..Μέσα μου ένα άλογο τυφλό..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...
Εγώ σ' αγάπησα εδώ
Που να 'σαι τώρα που γυρνάς
Σε ποιο καινούργιο ουρανό χρώματα κλέβεις;
Ένιωσες πάλι τα φτερά
Τι σου 'βαλε ξανά φωτιά
Σε ποιο λιμάνι, ποιο σταθμό, καρδιά γυρεύεις;

Πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα
Τώρα ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή
Εγώ δε μίλησα, για θαύματα δεν είπα
Δε σου στάθηκε κανένας πιο πολύ

Εγώ σ' αγάπησα εδώ
Με τα φεγγάρια της βροχής
Περίμενες τόσο καιρό να ξαποστάσεις
Έφτανε να χαμογελάς
Να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς
Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις

Παραμυθάκι μου σκληρό
Όπου κι αν είσαι και γυρνάς
Για μένα εκεί να μη ρωτάς
Εγώ σ' αγάπησα εδώ.
 
(αφιερωμένο στη γλυκιά μου νεράιδα με την ευχή να τις αρέσουν οι στίχοι που επέλεξα να "ντύσω" το παραμύθι της...)

Για όλα που συμβαίνουν στη ζωή μας υπάρχει μια εξήγηση...

Μην αφήνετε ποτέ αναπάντητα τα "γιατί"... 

27 σχόλια:

fairy είπε...

Στην αρχή ένιωσα θλίψη...
Μετά σκέφτηκα ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει συνέχεια.
Τέλος, με τσάτισε αυτός ο "ιππότης" που την έπεισε να στηριχτεί πάνω του και μετά την κατηγόρησε γιαυτό ακριβώς!

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Άφωνη...

Απόψε πραγματικά άφωνη...

Κι αυτό να ξέρεις δεν είναι παραμύθι. Η πραγματικότητα μου είναι!

Καλημέρα

Hfaistiwnas είπε...

Δεν έχουν όλα τα γιατί απάντηση, ή και να έχουν δεν είναι σίγουρο πως θα πάρεις απάντηση.. και μένουμε πάντα με απορίες..
ωραία ιστορία και η αφιέρωση της..
Καλημέρα..

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Πολύ με συγκίνησες σήμερα .... πάρα πολύ. να το ξέρεις.
Κι όσο για τα αναπάντητα "γιατί"... φοβάμαι έτσι θα μείνουν. Για πάντα. Ακόμη κι αν προσπαθησουμε να τα εξηγήσουμε...

Τα φιλιά μου και τα σέβη μου!!!

next_day είπε...

Λοιπόν...
Στην αρχή πήγα να σε πώ ψωνάρα!! λέω για τον εαυτό μου μιλάει ετούτος εδώ!
Τελικά παρακάτω πρόσεξα πιο ενδιαφέροντα πράγματα να σχολιάσω.. Εγώ δεν τον αδικώ τόσο τον πρίγκιπα.. όλοι έχουμε πεί σε κάποιον να στηριχτεί πάνω μας, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο άλλος δεν θα μας αφήσει να "ανασαίνουμε"!
Ουφ! Πάλι ανάποδη είμαι, ε?
Όσο για τα αναπάντητα "γιατί", και πάλι δεν συμφωνώ! κάποιες φορές το μυστήριο είναι καλό!
Την καλημέρα μου!

Evil Chef είπε...

Eιναι πραγματικά υπέροχη η ιστορία.
Μπορει να φαινεται σκληρή αλλά είναι αληθινή.
Δεν ξέρω ποιος απο τους 2 ήρωες είναι ο πιο κακότυχος-η νεράιδα που χάθηκε ή αυτός που έμεινε πίσω και κάποτε θα πεθαίνει καθημερινά απο τύψεις γι'αυτό που έκανε....
Μάλλον είναι θύματα και οι 2...

Υ.γ.Είχα την εντύπωση ότι οι νεραίδες είναι αθάνατες...Οτι δεν αποτελούνται απο ύλη και γι'αυτό δεν μπορεί να τις βλάψει κανείς...ουσιαστικά-και αυτό κάπως μου μαλακώνει την ιδέα της "απώλειας" μιας εξ αυτών...

elena porcupine είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=rFE8M9JjyJw

Πολύ όμορφο...Εμένα μου αρέσουν οι ιστορίες με λυπημένο τέλος!!!Χορτάσαμε με το "...Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα..."

Καλημέρες!!!

elena porcupine είπε...

Βαγγελάκο μου,
Το αίνιγμα μου έλυσες!

Tsakaleiros C. είπε...

Δεν έχω λόγια...
Μαγευτικό "παραμύθι"!
Στην πλειοψηφία τέτοιες σχέσεις δεν έχουν πάντα καλό τέλος...Δυστυχώς ή ευτυχώς.
Γιατί,γιατί,γιατί...Μία λέξη που όποτε διατυπώνεται χρειάζεται πολλές απαντήσεις που ίσως και να μην πάρεις ποτέ,αναλόγως την κατάσταση κάθε φορά βέβαια.
Λατρεύω να διαβάζω τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες!Με βάζουν να σκέφτομαι,να αμφισβητώ και να συνεχίζω να ελπίζω.
Καλημέρα! :)

Λία είπε...

Άργησα να το διαβάσω.
Πολύ ωραία η ιστορία μαζί και όσα γράφεις.
Με συγκίνησες πάλι γλυκούλη!

ΦΟΥΛΗ είπε...

Το νόημα του παραμυθιού λίγο πολύ όλοι το έχουμε ζήσει,όλοι κάποτε σφυχτήκαμε πάνω σε έναν ιππότη και αυτός μας γκρεμοτσάκισε!!
να σε καλά ,όμορφη ιστορία, μα πόσο Αληθινή!!
καλημέρα..

Ανώνυμος είπε...

Ποια ειναι η νεραιδα επιτελους;;;

Ανώνυμος είπε...

Γεια
πολυ ωραια η συνεντευξη σου.

Tsakaleiros C. είπε...

Υ.Γ. Λατρεμένο το τραγούδι!
Φιλιά

D.Angel είπε...

Συμπέρασμα: Καλύτερα να πιστεύετε σε δράκους, παρά σε ιππότες!!!!
Τουλάχιστον οι δράκοι δεν φέρουν ευθύνη!
Δράκοι είναι λες, ας πρόσεχα!
Με τους ιππότες και τα άσπρα άλογα
όμως την πατάς!

Φιλιά πολλάααααα

Besixdouze είπε...

Μερικά 'γιατί' όσο κι αν θέλουμε μάλλον δεν θα απαντηθούν ποτέ...

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο παραμύθι.
φανταστική αλληγορία.
πραγματικά...συγχαρητήρια!!

Fleur είπε...

Πολυ υπεροχο παραθυμι πραγματικα!
Και βεβαια δεν ειναι λιγες οι φορες που τα παραμυθια συμπιπτουν με την πραγματικοτητα...
Συγκινητικη αναρτηση!:)

Φιλακια!:)

Neraida είπε...

Bigako mou , τρυφερέ μου Bigako...κάτι τέτοιες ώρες, σκληρές ώρες, όταν το δάκρυ βρέχει το μαξιλάρι, όταν η καρδιά χτυπά γρήγορα αναζητώντας εκείνον που χαρίστηκε, εκείνον που του δόθηκε στα χέρια του για να την προσέχει....κάτι τέτοιες ώρες ανακαλύπτεις το περίσσευμα ψυχής που υπάρχει ολόγυρά σου, την αν8ρωπιά που έχει παραμείνει σε κάτι υπέροχα πλάσματα του Δάσους, την αγάπη που ξεχειλίζει από τα στόματα πολλών που όλο διάθεση καλή δεν παίνρουν κανένα μέρος....κάτι τέτοιες ώρες δεν έχεις ανάγκη να ακούσεις ότι έχεις δίκιο, ό,τι σε περιπαίξανε, ό,τι σου ρούφηξαν το μεδούλι, αλλά απλώς ότι η αγωνία σου ακούγεται, η θλίψη σου φωνάζει ζητώντας απεγνωσμένα έλεος. Εν πάσει περιπτώσει, έχω τόοοοσα μέσα μου για τόσα που θέλω να γράψω, κάποια από αυτά αιρετικά, όπως το πρόσωπο που εγώ γνώρισα στα άτομα με ειδικές ανάγκες....όχι το πρόσωπο που όλοι μας γνωρίζουμε όταν τα πρωτοσυναντούμε, αλλά εκείνο το πρόσωπο το κρυμμένο....το καλά στολισμένο....θέλω να γράψω για το καμάκι στο διαδίκτυο...για τη θυματοποίηση ευαίσθητων ανθρώπων που πέφτουν θύμα της ανάγκης τους για αγάπη, για λίγη προσοχή....θέλω για τόσα πολλά να γράψω....μου βγαίνει μια σκληρότητα και συγνώμη, αλλά αυτή έζησα και πρέπει να τη διαχειριστώ γιατί δεν θέλω να επαναλάβω αυτά που μου κάνανε...άλλωστε η ψυχή είναι εγκλωβισμένη μέσα στο σώμα και συνεχίζει να αναζητά λύτρωση. Ευχαριστώ όλους όσους αφιέρωσαν πολύτιμο χρόνο στην ανάγνωση αυτού του κειμένου και ακόμη περισσότερο αυτούς που τόλμησαν να τοποθετηθούν. Σας ευχαριστώ που τις δύσκολες ώρες μου είστε τριγύρω μου, θυμίζοντας μου ότι δεν έχει πεθάνει και η ανθρωπιά μαζί με τη νεράιδα.

Ianos είπε...

Έτσι έτσι να γινόμαστε πολλοί οι νεραϊδοπαρμένοι!!!Άντε γιατί είχα αρχίσει και ένιωθα μοναξιές!!! ;) Παραμυθένιες καλησπερες!!!

zoyzoy είπε...

Με'στειλες τώρα όχι τόσο με το παραμύθι σου που κάπου αγγίζει την πραγματικότητα όσο με τους στίχους με'κανες κομμάτια.!

Να σου ευχηθώ το συντομότερο να βρεθείς στην αγκαλιά της νεράιδας σου χωρίς ενοχές χωρίς τύψεις μόνο αγάπη και τρυφερότητα.

Καλή εκπομπή να'χεις σήμερα
με φιλιά θαλασσινά:))

Nothing είπε...

Δεν μου αρέσουν τα παραμύθια.Παλιά ναι αλλά τώρα μας τελείωσαν.Back to reality!
Και για ακόμη μια φορά πολύ ωραία τα τραγούδια στο τέλος.

Dreameraki είπε...

1)Kαλώς όρισα!
2)Είδα παραμύθι κι είπα εδώ είμαστε!
3)Μην αφήνουμε όντως ποτέ αναπάντητα τα γιατί..
4)Τα άσχημα τέλη είναι πιο ρεαλιστικά και σε βάθος χρόνου μπορεί να λυτρώνουν και περισσότερο!
5)Όσα παραμύθια τελείωσαν με happy end,είναι γιατί δεν έφτασε όντως το τέλος τους!

Τέλεια τα τραγουδάκια!

Ελευθερία είπε...

Μελαγχόλησαααααα ...

Υπέροχα όμως όλα...
Μπράβο βρε βαγγέλα !!!!

Statler ή Waldorf είπε...

Το Βασιλη στο τελος τι τον ηθελες?
Φτου! Αναψες φωτιες...

ευχαριστημεεεενος?
οριστε σχολιο χαχαχαχα
την καληνυχτααα μου!

σταλιν

Marouli είπε...

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο!! Μπραβο νεράιδα!

Μια καθημερινη ιστορια δοσμενη τοσο παραμυθενια..

Μαρουλοφιλακια!

D.Angel είπε...

Σε τσάκωσα!!!!
Πού είναι η απάντηση ο ε ο;;;;
Χα χα χα χα χα χα
Καλή Κυριακήηηηηηηηηηηηη