Ένα παραμύθι με ξαφνικό & άσχημο τέλος...

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μακρινό κάστρο ζούσε μια νεράιδα, μόνη της, φοβισμένη και οχυρωμένη καλά. Είχε δεχθεί πολλές επιθέσεις από πειρατές και είχε δώσει πολλές μάχες για να μην τους επιτρέψει να μπουν στο κάστρο της και το καταστρέψουν. Άλλες από αυτές κέρδιζε και άλλες έχανε. Όταν έχανε, παραδίδονταν μέχρι που οι πειρατές λεηλατούσαν ότι υπήρχε και δεν υπήρχε και έφευγαν για αναζήτηση νέων στόχων.

Φοβισμένη λοιπόν είχε αμπαρωθεί καλά στο δικό της οχυρό, επεβίωνε με ένα δικό της μοναδικό τρόπο. Δεν περίμενε πια τίποτε, δεν καρτερούσε κανέναν. Κάποιες πηγές ευτυχίας που είχε από τα παιδικά της χρόνια στέρεψαν κι εκείνες και το πηγάδι του κόσμου της έμεινε καιρό άνυδρο. Τώρα πια κανένας δεν πλησίαζε για να δροσιστεί, κανένας δεν τραγούδαγε κοντά της.

Κάποτε ένα βράδυ της χτύπησε την πόρτα ένα παλικάρι καθισμένο πάνω στο δικό του άλογο. Εκείνη κρυφοκοίταξε από μια χαραμάδα της πύλης και διπλαμπαρώθηκε φοβισμένη ότι δέχεται νέα επίθεση. Το παλικάρι στάθηκε έξω από την πόρτα και της μίλαγε γλυκά γλυκά. Πέρασαν μέρες και νύχτες πολλές, ωσότου το παλικάρι την έπεισε για τις αγνές προθέσεις του. Εκείνη δειλά δειλά αποφάσισε να του ανοίξει την πύλη και να του επιτρέψει να περάσει στο κάστρο της. Τον όρκο που είχε δώσει να μείνει για πάντα μόνη της στο κάστρο τον είχε απατήσει.

Από την ξενάγηση που του έκανε διαπίστωσε πως εκείνο το παλικάρι είχε κάτι γλυκό και σπάνιο επάνω του. Δεν είχε δόντια σουβλερά σαν τους άλλους, ούτε αυτιά μακριά, αλλά και ούτε μάτια μεγάλα. Έβλεπε με την ψυχή του, ένιωθε με την αφή του, μίλαγε με τη λογική του. Πόσο διαφορετικό πλάσμα μπορεί να ήταν! Ξαφνικά ένιωσε ένα παράξενο φόβο...

Φοβήθηκε πως όλα ήταν ένα όνειρο ή ακόμη χειρότερα μια ψευδαίσθηση που της είχε αφήσει η μοναξιά για ενθύμιο. Τον έβαζε να την τσιμπάει κάθε λίγο για να διαπιστώσει την αλήθεια. Όταν πια κατάλαβε ότι ήταν αλήθεια, του ‘δωσε το χέρι της. Εκείνο το παλικάρι την ανέβασε στο άλογό του και την έβγαλε έξω από το κάστρο της βιαστικά. Ούτε και το κεράκι που άναβε στην είσοδο πρόλαβε να σβήσει..

Χρόνια μετά ξανάβλεπε τον κόσμο έξω από αυτό. Πόσο παράξενα ήταν όλα!! Η φύση, τα λουλούδια, όλα μύριζαν θαυμάσια.. Κάθε λίγο του ζήταγε να σταματήσει για να ρουφήξει τη μυρωδιά των λουλουδιών. Ήταν τόσο εκστασιασμένη που ξέχασε με μιας το κάστρο της. «Θα σε φωνάζω ιππότη», του είπε γεμάτη ευγνωμοσύνη. «Θα είσαι ο δικός μου ιππότης! Θέλω όλα να μου τα δείξεις από την αρχή. Θέλω να μου γνωρίσεις τους ανθρώπους, τα ζώα, τα πουλιά». Το παλικάρι δεν της χάλασε ποτέ κανένα χατίρι. Έκανε πράξη όλα όσα του ζήτησε. Λησμόνησε, όμως, να της πει κάτι βασικό. Ο κόσμος έξω δεν ήταν τόσο αγνός όσο εκείνη νόμιζε, όπως εκείνη είχε αφήσει από παιδί. Ο κόσμος έξω είχε μια ψεύτικη ομορφιά, μια ψεύτικη μυρωδιά. Μέσα του έκρυβε σαπίλα και δυσωδία.

Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα πάνω στο άλογο του ιππότη της νεράιδας κι εκείνη ευτυχισμένη, καθώς ήταν,  αψηφούσε τα πουλάκια που της κελάηδαγαν στα αυτιά και την παρακαλούσαν να γυρίσει πίσω. Ήταν όλα τόσο μεθυστικά για εκείνη. Ήταν όλα μαγικά. Μόνο γύρναγε το κεφάλι της στον ουρανό και ευχαριστούσε το  Δημιουργό για την ευτυχία που της επεφύλαξε. Φώναζε από ευτυχία «Σ’ αγαπώ» και το «σ’ αγαπώ της» αντηχούσε στην πλάση. Ένα «σ’ αγαπώ» που απευθύνονταν στον ιππότη, στο Δημιουργό, στη φύση, στα ξωτικά του Δάσους, στο ίδιο το Δάσος.

Κάποτε η διαδρομή έφτασε στο τέλος της και το άλογο του ιππότη σταμάτησε ξαφνικά. Εκείνη αγκάλιασε όλο φόβο κι αγωνία τον ιππότη της κοιτώντας τον στα μάτια. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του, απλώνει το χέρι του κι εκεί που νομίζει πως θα την αγκαλιάσει, της αρπάζει το δικό της χέρι, της το τραβά με μανία και την πετά στον γκρεμό που απλώνονταν μπροστά τους. Το μόνο που προλαβαίνει να φωνάξει εκείνη, καθώς πέφτει, είναι το «γιατί». Το σώμα της κείτεται στα βράχια του γκρεμού.

Ο ιππότης την κοιτάζει και της φωνάζει με ουρλιαχτά «γιατί με έσφιγγες δυνατά στο ταξίδι μας». Ποτέ του δεν κατάλαβε πόσο ευτυχισμένη ήταν πάνω στο άλογό του. Τα χέρια της αγκάλιαζαν το σώμα του από φόβο μη χαθεί σαν όνειρο, από ευγνωμοσύνη για την ομορφιά του ταξιδιού, από αγάπη δυνατή, ειλικρινή και άδολη. Η ψυχή της έμεινε για πάντα εγκλωβισμένη μέσα σε εκείνο το κομματιασμένο σώμα. Δεν κατάφερε ποτέ της να λυτρωθεί. Το κάστρο έμεινε μόνο του και το κεράκι έσβησε από θλίψη για τον άδικο χαμό της νεράιδας του...

υγ.  Το © ανήκει στην αγαπημένη μου νεράιδα.

υγ.2. Ως "φόρο τιμής" για ένα ξαφνικό και γεμάτο πόνο χωρισμό από έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό άνθρωπο...

υγ.3.Τιμή μου να έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους και να μου δίνουν τις ξεχωριστές "καταθέσεις" ψυχής τους.

υγ.4.

Έχω τόσα βράδια να σε δω και περιμένω..
μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο,σ' αγαπώ..και να προσέχεις
μη σε πάρει συννεφο λευκό και να μη τρέχεις..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις..

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις..
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις..
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω
Πόσο μου λείπεις..Εχω κάποια βράδια να σε δω..
πόσο μου λείπεις..Μέσα μου ένα άλογο τυφλό..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...
Εγώ σ' αγάπησα εδώ
Που να 'σαι τώρα που γυρνάς
Σε ποιο καινούργιο ουρανό χρώματα κλέβεις;
Ένιωσες πάλι τα φτερά
Τι σου 'βαλε ξανά φωτιά
Σε ποιο λιμάνι, ποιο σταθμό, καρδιά γυρεύεις;

Πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα
Τώρα ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή
Εγώ δε μίλησα, για θαύματα δεν είπα
Δε σου στάθηκε κανένας πιο πολύ

Εγώ σ' αγάπησα εδώ
Με τα φεγγάρια της βροχής
Περίμενες τόσο καιρό να ξαποστάσεις
Έφτανε να χαμογελάς
Να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς
Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις

Παραμυθάκι μου σκληρό
Όπου κι αν είσαι και γυρνάς
Για μένα εκεί να μη ρωτάς
Εγώ σ' αγάπησα εδώ.
 
(αφιερωμένο στη γλυκιά μου νεράιδα με την ευχή να τις αρέσουν οι στίχοι που επέλεξα να "ντύσω" το παραμύθι της...)

Για όλα που συμβαίνουν στη ζωή μας υπάρχει μια εξήγηση...

Μην αφήνετε ποτέ αναπάντητα τα "γιατί"...