Εσύ ανήκεις πλέον στις αναμνήσεις...

Καλησπέρα σας...

Tούτη η ανάρτηση αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς τελικά γράφεται...

Καιρό είχα να περάσω τόσο ζεστά παρέα με δυο εξαίρετους ανθρώπους -την Ελευθερία & το Στέλιο- πηγαίνοντας να δούμε ένα έργο στον κινηματογράφο. Το έργο εξαιρετικό, η παρέα μοναδική αλλά κάτι μου χάλασε την αύρα της βραδιάς.

Τι ήταν αυτό το κάτι;

Η αναφορά σ' ένα όνομα, που για μένα ακόμα σημαίνει πολλά, που δεν ήταν σήμερα μαζί μας, που είναι η αιτία της γνωριμίας δυο ανθρώπων, που για εκείνη ένιωσα τόσα πολλά...

Η αντίδραση μου στο άκουσμα του ήταν νευρική σαν να ήθελα να διώξω τη σκέψη μου από εκείνη, σα να μην με νοιάζει για το τι κάνει τώρα πια...

Πόσο μεγάλο ψέμα;

Μια ψευδαίσθηση του εαυτού μου πως έκλεισε η πληγή, πως είμαστε πια φίλοι -κι ας μη λέμε ούτε γεια- πως την ξεπέρασα, πως μπορώ να προχωρήσω...

Αλήθεια μπορώ;
Θέλω αλλά μπορώ;

Πόσο εύκολα ξεπερνάς κάποιο άτομο που έχει ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής & της καρδιάς σου;

Δε ξέρω γιατί αλλά πληθαίνουν οι φωνές γύρω μου για εκείνη, για το τι κάνει, πως νιώθει, τι σκέφτεται για μένα, πως μιλάει για μένα...

Μέσα μου επικρατεί μια σύγχυση, θέλω να στείλω ένα μήνυμα αλλά δε ξέρω αν πρέπει, θέλω να τη δω έστω για 5 λεπτά αλλά μπορεί να νιώσω χειρότερα, θέλω ένα φιλί της αλλά δε πρόκειται να το νιώσω ποτέ ξανά...

Τι να κάνω δε ξέρω..

Όλοι μου λένε προχώρα αλλά είναι πιο δύσκολο απ' όσο φαντάζεσαι -κοντεύουν κιόλας 2 μήνες από εκείνο το βράδυ που ένιωσα να ξεριζώνεται τόσο βίαια ένα μέρος της καρδιάς μου-

Εκείνη τι κάνει;

Προχωράει και ψάχνει για κάποιον που μπορεί να την κάνει να νιώσει περισσότερα από μένα, ήσυχη με τη συνείδησή της, μήπως και εγώ να προχωρήσω;

Υπάρχει κάποια κοπέλα εκεί έξω που μπορεί να είναι το alter ego μου??

Σίγουρα ναι...

Ο χρόνος θα τη φέρει στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή...

Κλείνοντας, εύχομαι στην επόμενη γωνία να βρω εκείνο το άτομο που μπορεί να με κάνει να χαμογελάω και να γίνομαι καλύτερος...

Σας χαιρετώ προσωρινά...

υγ. Δε ξέρω αν εσύ διαβάσεις ποτέ τούτη την ανάρτηση να ξέρεις όμως πως το ένιωσα τόσο έντονα ειδικά σήμερα μιας και είσαι ο κρίκος μιας αλυσίδας που έσπασε πια...

υγ.2. Πιστεύω πως το κατάλληλο τραγούδι για τούτη την ανάρτηση είναι το "Εσύ" του Μιχάλη Χατζηγιάννη...

Τίτλος: Εσύ

Μουσική: Χατζηγιάννης Μιχάλης
Στίχοι: Γερμανού Ναταλία
Πρώτη εκτέλεση: Χατζηγιάννης Μιχάλης

Νύχτα σκιά, μια μαχαιριά που με ξυπνά

Αυτό τ’ αντίο στην ψυχή βάζει φωτιά

Έτσι απλά εγώ είμαι πια στο πουθενά

Κι εσύ είσαι γράμμα με δυο λόγια τυπικά

Εσύ, που ήσουν ήλιος να κοιτάζω

Εσύ, κι ένα κορμί για να ταιριάζω

Εσύ, που ήσουν αστέρι αναμμένο

Εσύ, τώρα σβήνεις και πεθαίνω

Δίχως μιλιά, η νύχτα αυτή με προσπερνά

Χάνω τον κόσμο και ο χρόνος σταματά

Μα είναι αργά, εγώ μιλώ στη μοναξιά

Κι εσύ περνάς στο παρελθόν οριστικά

Ορίστε και το Link: Εσύ - Μιχάλης Χατζηγιάννης

Καλή Ακρόαση!!

υγ.3.Το παρελθόν οδηγεί στο παρόν και το παρόν φτιάχνει το μέλλον!!

υγ.4. Η μοναξιά σε κάνει καλύτερο άνθρωπο αρκεί να θες πραγματικά να γίνεις...