Έχω να κάνω 2 επισημάνσεις...
α)Ήταν η πρώτη φορά στη φοιτητική ζωή που δεν ήμουν Αθήνα την ημέρα της γιορτής μου.
β)Αυτό που ένιωσα ήταν τόσο παράξενο αλλά και τόσο ωραίο..
Από τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου έγινε χαμός..
Πρώτη και καλύτερη ήταν η γλυκιά μου Ρία (στις 00:00:45 για την ακρίβεια) με το δικό της ξεχωριστό μήνυμα..
Αν ξεκινήσω να τους αναφέρω όλους πιστεύω ότι σίγουρα θα ξεχάσω κάποιον...
Ένιωσα πάρα πολύ ωραία αυτό είναι σίγουρο...
Από τη χτεσινή βραδιά πάντως κρατάω 4 γεγονότα:
- Το τηλεφώνημα της Πέννης
- Το τηλεφώνημα του Νεκτάριου
- Το γραπτό μήνυμα του Μήτσου και του Στέλιου
- Το δώρο της μικρής μου Δέσποινας, ένα υπέροχο μπλουζάκι
Χαίρομαι που με θυμήθηκαν τόσοι άνθρωποι..
Μια άλλη πτυχή που θέλω να θίξω στη συγκεκριμένη ανάρτηση είναι η πολλαπλή χρήση της φράσης "χρόνια πολλά"
Χρησιμοποιείται τόσο συχνά που πραγματικά χάνει την αξία της...
Θυμάμαι τη συνεχή επανάληψη της το Πάσχα, σε κάποιες εθνικές γιορτές, ειδικά στις ονομαστικές γιορτές και ιδιαίτερα στα γενέθλια των ανθρώπων που μας περιβάλλουν..
Έχω τονίσει πολλές φορές ότι μια ευχή αξίζει περισσότερο όταν την εκφράζεις μέσα από τα βάθη της καρδιάς..
Γι' αυτό πάντα όταν εύχομαι σε κάποιον το κάνω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου..
Καλύτερα να πεις κάτι όπως το νιώθεις παρά να υποκριθείς...
Να χαμογελάτε για να κάνετε τους άλλους ν'ανησυχουν...
Τέλος να επισημάνω ότι η ανάρτηση αυτή έγινε παράλληλα με τη μετάδοση του αγώνα του ΠΑΟ με τη Σιένα όπου και χάσαμε ένα δικό μας αγώνα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου